Begin januari attendeerde Ries de Vuyst me op de
crowdfunding van het project Strange
van de zestienjarige Silke Catteeuw - de Smul. Het betrof haar eindwerk voor het zesde jaar aan
de Academie voor Schone Kunsten in Brugge. Bij haar debuutalbum Strange maakte Silke ook een prachtig
boekwerk, waarin de teksten worden begeleid door toepasselijke illustraties. Al
in haar vroegste jeugd was ze al in de weer met muziek, stond ze boven op
tafels te zingen en probeerde ze diverse instrumenten uit, totdat ze op haar
twaalfde de gitaar ontdekte. Niet alleen kon ze dan zingen en een instrument
bespelen, nog belangrijker was dat het de mogelijkheid gaf om liedjes te
schrijven. Haar muzikaliteit erfde ze van haar biologische vader Oswin
Catteeuw. Hij speelde accordeon en was de vaste begeleider van Walter de Buck.
Na het overlijden van haar vader, hertrouwde haar moeder met Ed de Smul, van
origine een bluesmuzikant. Hij was en is een belangrijke mentor voor Silke.
Samen treden ze vaak op, zelfs op vakanties. Strange is danook grotendeels door hen samen ingespeeld. Silke
zingt en speelt gitaar, chromaharp, piano, lepels en percussie. Ed bedient zich
van gitaar, mandoline, mondharmonica en percussie. Ze krijgen slechts in een
paar liedjes hulp van Stefan Boret op staande bas en G.T. Moore op Ierse fluit.
Het gebrachte repertoire is zeer veelzijdig. Van alternatief
singer-songwritermateriaal, blues, country, folk tot aan het jazzy titelnummer.
De oudste nummers schreef ze op haar veertiende, verrassend genoeg zijn Barcode en Purple Holes de oudste. Wild
flower schreef ze ter plekke in de opnamestudio. De onderwerpen zijn
gevarieerd, Where Do I Belong? gaat
over het vluchtelingenprobleem.
“So if you ask me again
Grim Reaper, my friend
Why I took this boat
It was my only hope”
Maar ook luchtigere onderwerpen, zoals de ode aan haar oma in Smile. Silke beschikt voor haar leeftijd
over een krachtige stem met een heerlijk hees randje. Haar zang is zeer
inventief, luister maar eens naar Barcode.
Ook Ed levert belangrijke bijdrages aan het geheel, vooral op mondharmonica.
Maar ook zijn heerlijke, relaxte gitaarwerk in Coma is niet te versmaden of wat te denken van de bijzonder fraaie
mandoline in Purple Holes. Ed is
overigens volop in de weer met een eigen soloalbum. De volgorde van de liedjes
is zeer doordacht. Na afsluiter Wild
flower wacht nog een verrassing in de vorm van een verborgen track. Het betreft
een kort, lichtvoetig en sprankelend klassiek pianostuk, wat ook door haarzelf
geschreven blijkt te zijn. Erg knap, vooral als je weet, dat ze slechts een
paar jaar piano speelt. Veelzijdige talenten als Silke zijn dun gezaaid, heel
dun zelfs. Ze is intussen al bezig aan een volgende cd. Ik ben zeer benieuwd
hoe ze zich verder gaat ontwikkelen. De officiële cd-presentatie zal zijn op 30
september in Café Stat68 in Maria-Aalter, een plaatsje gelegen op de weg van
Brugge naar Gent. De cd en het boek zijn alleen bij haarzelf te koop. Het staat voor mij nu al vast, dat het
zeer verslavende Strange mijn
favoriete album van 2016 gaat worden.
Theo Volk