Bij leven en welzijn zou mijn vader vandaag, 30 maart, 96 geworden zijn. Aan hem moest ik de afgelopen dagen denken bij het beluisteren van Someday, Someday van de Amerikaanse jazz zangeres Rebecca Dumaine. Niet alleen zou hij haar een uitstekende zangeres gevonden hebben, maar zou het vertolkte materiaal vast ook zijn goedkeuring weg hebben kunnen dragen. Zeker evergreen Cry Me a River, wat begin jaren zestig bekend werd door Ella Fitzgerald, een van mijn vaders favoriete zangeressen. Net zo bekend is de heerlijke afsluiter Sunny. Edith Piaf’s La Vie En Rose vormt een niet zo voor hand liggende medley met Charlie Parker’s Au Privave. Een nostalgisch tintje voor mijzelf heeft Alone Again(Naturally) van de Ierse zanger Gilbert O’Sullivan. Begin jaren zeventig was hij in Nederland mateloos populair dankzij grote hits als Matrimony, Nothing Rhymed en eerder genoemde Alone Again (Naturally) . Zijn debuutalbum Himself werd een klassieker. Een minder voor de hand liggende keuze is het Franstalige Samba De Mon Coeur Qui Bat oorspronkelijk gezongen door Coralie Clément maar geschreven door de eigenzinnige Franse chansonnier Benjamin Biolay. Niet alleen schreef hij bijna het complete oeuvre van Clément, maar heeft hij zelf ook een aantal imposante albums op zijn naam staan, waarvan Négatif mijn absolute favoriet is. Een heerlijk Latijns ritme heeft het zelf geschreven titelnummer Someday, Someday, een van de hoogtepunten van het album. Ook schreef ze zelf het eveneens uitstekende Time To Get Unstuck (Happy Little New Song). Het poëtische Both Sides, Now is een van de eerste songs die Joni Mitchell de nodige roem bezorgde én nog steeds bezorgt. In december is jaarlijks op Nederlandse commerciële zenders de komische film Love Actually te zien. Op het meest trieste moment in de film voor Emma Thompson is Both Sides, Now te horen. Dumaine wordt begeleid op het relaxte Someday, Someday door het uitstekende Dave Miller Trio.
Theo Volk
Releasedatum : 9 april 2021 Summit Records
Website : http://www.rebeccadumaine.com/