Het debuutalbum van het New Yorkse duo Suicide werd in 1977 lauw ontvangen door de pers, en ook door mij. Een duo in 1970 opgericht door Alan Vega (echte naam Alan Bermowitz} en Martin Rev na het zien van een Stooges concert. Zij waren de eersten die zichzelf omschreven als “punk”. Jaren later herzagen Rolling Stone en Pitchfork hun mening over het titelloze debuutalbum. Zelf heb ik nooit meer een poging ondernomen om hun muziek opnieuw te gaan beluisteren, misschien ten onrechte. Wel was ik behoorlijk enthousiast toen in 1980 het bekende titelloze debuutalbum van Alan Vega verscheen. Een album dat ver afstond van de muziek van Suicide. Voor het maken huurde hij een gitarist in. Alan Vega is een onvervalst rockabilly album. Zo is Lonely een hommage aan Elvis Presley’s Heartbreak Hotel. Presley behoorde samen met Roy Orbison en Jerry Lee Lewis tot zijn verafgode rock “n” rollzangers. Toch vond ik het degelijke album niet goed genoeg om Vega verder te blijven volgen, omdat er in mijn ogen in die tijd in New York nog veel betere muziek werd gemaakt. Onlangs viel echter Mutator in de brievenbus en de donkere, sombere hoes wekte genoeg interesse om te gaan luisteren. Na het overlijden van haar man Alan in 2016, begon diens weduwe Liz Lamere het muzikale archief door te spitten. Hierbij vond ze een aantal, meer experimentele composities, die ze in 1995/1996 samen in New York City met haar man maakte. Een album dat nauw aansluit op de muziek van Suicide. Het album ademt voor mij dan ook een wat duistere sfeer uit. Muziek voor mij om slechts mondjesmaat te beluisteren, maar die me toch wel weet te bekoren.
Theo Volk
Releasedatum : 23 april 2021 Sacred Bones/De Konkurrent