In 2008 verscheen singer-songwriter Josh Ritter in haar leven, met wie zij in 2009 trouwde. Dit huwelijk was geen lang leven beschoren, het strandde al na achttien maanden. Josh Ritter verwerkte zijn echtscheiding met het opnemen van het album Beasts In His Tracks. Dat album staat zowel boordevol wanhoop en boosheid als warmte en begrip voor beide zijden. In de pers sprak hij openlijk over zijn echtscheiding. Dawn Landes hield na de scheiding de kaken stijf op elkaar en wierp zich vol overgave op haar werk als studiotechnicus. Ze had tijd nodig om alles goed te kunnen verwerken.
Bluebird is haar kijk op de echtscheiding geworden. Het album kent een sobere, bescheiden productie. Niet alleen de productie is bescheiden, ook haar manier van zingen is dat. Om die reden pakte het album mij niet direct bij de lurven. Bovendien leken bij eerste beluistering de liedjes nogal eenvormig, waardoor mijn enthousiasme in eerste instantie ook werd getemperd. Naarmate ik echter het album meer beluisterde, viel pas op hoe subtiel gearrangeerd de songs zijn. Bovendien is het album als geheel van een constant hoog niveau.
Landes heeft de tijd genomen heeft om alles te verwerken. Hierdoor zijn de teksten niet droevig, maar vol hoop en zonder boosheid. De muziek is melancholisch, dat wordt nog eens versterkt door de zang van Landes, die in het geheel goed naar voren is gemixt. Naarmate je het album meer hoort, gaat het steeds meer onder je huid zitten. Volgens mij is dat een kenmerk van een sterk album. De productie verzorgde ze samen met Thomas Bartlett (ook bekend als Doveman), die tevens piano speelt. Ook o.a. Norah Jones werkte mee, zij verzorgt de achtergrondzang en bespeelt tevens de piano.
Bluebird is een prachtig, ingetogen en volledig akoestisch album geworden. Het is intussen uitgegroeid tot één van mijn favoriete albums van 2014 tot nu toe.
Theo Volk