Vaak wordt aangenomen dat A Far Cry From Here uit 1994 het eerste album was, dat Holcombe uitbracht.
Zijn eerste album was echter een duo album uit 1985 samen met Sam Milner,
getiteld Trademark. Op dit album
vertolken beiden vijf nummers. Holcombe ontdekte ik pas bij de release van Gamblin’ House. Na het horen van de
vrolijke openingstrack My Ol’ Radio
was ik direct verkocht. De cd zou een lange tijd een van mijn trouwe
metgezellen op mijn dagelijkse treinreis van Den Bosch naar Amsterdam worden. Another Black Hole is intussen
Holcombe’s twaalfde reguliere soloalbum, maar toch is hij helaas bij de
gemiddelde luisteraar onbekend. Naar de radio luister ik niet, maar ik geloof
niet dat hij veel gedraaid zal worden in Hilversum. Als een artiest uitermate
geschikt is om daar gedraaid te worden, dan is hij het wel. Een uit
duizenden herkenbare stem. Hetzelfde gaat op voor zijn karakteristieke
akoestische gitaarspel. Maar ook zijn liedjes zouden een groot publiek moeten
kunnen aanspreken. De songs zijn redelijk conventioneel. Bovendien zijn de meeste voorzien van zeer
sterke refreinen. Luister maar eens naar de titeltrack op het nieuwe album, na
een keer luisteren nestelt het al in je brein. Door collega’s wordt hij echter al
heel lang op juiste waarde geschat, zo toerde hij al met artiesten als Merle
Haggard, Wilco en Shelby Lynne. En leverden zwaargewichten als Emmylou Harris,
Steve Earle en Darrell Scott al bijdragen aan zijn albums. Wat valt er te
zeggen over het nieuwe album?! Uiteraard is het weer van het hoge niveau dat we
van Malcolm mogen verwachten. Graag had ik wat meer over de achtergronden van
de teksten willen vertellen, maar Malcolm laat liever de luisteraar zelf de
songs interpreteren. Muzikaal gezien zijn vooral de achtergrondkoortjes van
Drea Merritt en de elektrische gitaar van Tony Joe White belangrijke, nieuwe ingrediënten.
Regelmatig wordt het belang van achtergrondkoortjes onderschat. Ten onrechte,
probeert U zich maar eens Gimme Shelter
of Walk on the Wild Side zonder die
achtergrondvocalen voor te stellen. Zelf noemt hij zijn repertoire folkmuziek,
maar country is natuurlijk nooit ver weg. Papermill
Man op de nieuwe plaat gaat zelfs richting rock en vormt een aangename
afwisseling met zijn gebruikelijke songstructuren. Mijn favoriet is Don’t Play Around, een song met
onderhuidse spanning en geweldige achtergrondvocalen van Drea Merritt. En met intrigerende regels als:
“She was only fourteen in ’65, Ye know a change is comin’, Twenty-six stitches
in the back o’ her head, On a bridge in Selma”. Trouwe fans kunnen met een
gerust hart dit album aanschaffen. Hopelijk levert het ook nieuwe luisteraars
op, want hij behoort tot de allerbeste songschrijvers in zijn genre. Het album is vanaf vrijdag reeds te koop op Amazon en ITunes, de reguliere release in Nederland laat dan nog twee weken op zich wachten.
Theo Volk