Niamh Parsons groeide op in Dublin in een zeer muzikale familie. Haar vader was een geweldige zanger en haar moeder stamde af van een familie van fiddlers, afkomstig uit county Clare. Haar eerste publieke optredens, samen met zus Anne, verzorgden ze in het lokale Old Shieling Hotel. Ontdekt werd Niamh wat later door Gerry “Banjo” O’Connor in Dublin’s Brazen Head pub. Hij lijfde haar direct in voor zijn band Killera. Aan deze samenwerking kwam na twee jaar abrupt een einde toen Niamh verliefd werd op Dee More, een muzikant uit Belfast. Samen vormden ze in 1990 de band The Loose Connections. Tijdens een korte onderbreking rond 1996 speelde Parsons even in de superband Arcady, met wie ze het klassiek geworden album Many Happy Returns maakte. Rond 1999 kwam een einde aan The Loose Connections en kon Niamh zich volkomen gaan concentreren op haar solocarrière. Haar echte doorbraak kwam met de release van Blackbirds & Thrushes. Op opvolger In My Prime is Graham Dunne voor het eerst van de partij. Sindsdien treden ze vaak samen op. Volgens mij zag ik ze samen in 2000 voor het eerst optreden op het Ierse folkfestival in Bergen op Zoom, wat helaas ter ziele is gegaan. Haar inlevingsgevoel en stem maakte een grote indruk op mij. Niet zo vreemd dus, dat er in 2005 een live-album verscheen. Overigens trad ze ooit op voor Bill Clinton. Hierna zou nog in 2006 een studio-album verschijnen, The Old Simplicity. Daarna werd het stil rondom Niamh. Een paar jaar terug waren er geruchten, dat ze met het trio Sí Van een album zou gaan maken. Er werd wel samen met Mary Dillon en Tíona McSherry opgetreden, maar daar bleef het (voorlopig?) bij.
Maar gelukkig, geheel onverwacht, verscheen daar Kind Providence. De hoes is nogal oubollig. Gelukkig betreft het alleen de verpakking. Voor de liefhebber van traditionele folk valt er veel te genieten. Opener Across the Blue Mountain is een bekende Amerikaanse traditional. Met de Blue Mountain worden The Blue Ridge Mountains bedoeld, een gedeelte van de Appalachiabergketen, broedplaats van veel traditionele folk. Direct wordt duidelijk dat er nog geen sleet zit op de stem van Niamh. Er wordt sfeervol gebruik gemaakt van veldopnames. Van zeer recente datum is The Road to La Coruña, geschreven door Maurice McGrath. Het handelt over een desastreus afgelopen terugtocht van een regiment, gezien door de ogen van een soldaat ten tijde van Napoleon. Niamh wordt hier subtiel door Graham begeleid op Spaanse gitaar en door achtergrondzang. De tekst verwoordt goed de verschrikkingen, zoals blijkt uit het refrein:
“The road to La Coruña was harder than hell.
The weak and the wounded they died where they fell.
On each and every hill we climbed, we strained to see the shore,
And longed to be sailing on homeward once more. “
De traditional Willy O zingt ze al sinds de jaren tachtig. Ze vond het ooit in de archieven van de Nationale Bibliotheek van Ierland, vindplaats van veel van haar repertoire. Het wordt gevolgd door een vrolijke a capellaversie van de Music-hall song Sweet Daffodil Mulligan van Harry O’Donovan. Op en top Iers is Shore of Lough Bran wat ze leerde kennen in de uitvoering van Dolores Keane. Aan de slotregel van het a capella gezongen Valentine O’Hara is de titel ontleend : “Kind providence will test the soul of Valentine O’Hara”. Ook in dit lied zijn verwijzingen naar oorlog te vinden en wel naar oorlogen in Vlaanderen en Nederland. Lapping vertelt het verhaal van ijzersmid Thomas Lapping die beschuldigd werd van het maken van spiezen tijdens de opstand van 1798. Hij sleet zijn verdere leven in Belmont Barracks, wat nog steeds bestaat in Mullaghbawn, county Armagh. Het vormt een van de hoogtepunten en het werd geschreven door Briege Murphy, zelf ook een uitstekend zangeres. Het a capella gezongen When Fortune Turns Her Wheel is een Schotse traditional. Eveneens Schots is The Slave’s Lament van Robert Burns, wat een verrassende, wat jazzy uitvoering krijgt. Niet zo heel vreemd, want Graham speelt in zijn vrije tijd graag jazzmuziek. In de zeer bekende instrumental The Monaghan Jig mag Graham zich volledig uitleven. Het eerste deel zou ook een deel uit een Ryley Walker song kunnen zijn. Erg inventieve song en zeker een van de hoogtepunten. Het decor van After Aughrim’s Great Disaster wordt wederom door oorlog bepaald. Het werd geschreven door dominee Patrick Sheehan. Hierin wordt de nasleep van de slag om Aughrim beschreven. Dit lied heeft een Nederlands tintje, want de Williamieten werden geleid door de Nederlandse generaal Ginkel. Afsluiter vormt de overbekende traditional Carrickfergus, onder andere vertolkt door Van Morrison samen met The Chieftains op Irish Heartbeat. Dit is het enige nummer waaraan een gastmuzikant meewerkte. Elena Alekseeva levert hier een fraaie bijdrage op piano. Niamh en Graham arrangeerden vakkundig alle liedjes zelf. Overigens wordt op het album door Graham gebruik gemaakt van sofware synthesizers. Kind Providence vormt een waardevolle toevoeging aan het oeuvre van Niamh Parsons.
Theo Volk
Releasedatum: Februari 2016 Eigen beheer
Website: http://www.niamhparsons.com/