Niet serieus, maar toch: Een kinderhand is snel gevuld zo luidt het spreekwoord. Mijn omgeving is wel eens een andere mening aangedaan, maar ik herken mij daarin. Ik lijk snel tevreden. Of, speciaal voor onze zuidelijke vrienden, ich maug mën twei héndsjes poenne. Laat ik eerlijk zijn: Liever iets goeds, anders maar niets is mijn motto. Neil Young bezong dit primitieve gevoel in I am a child. It’s lots of fun to have you there. Een mens heeft maar weinig nodig. Naast primaire behoeften als voeding en ademhalen, staan verlangens naar vrouwen en muziek hoog op mijn lijstje. Wanneer je je erin verdiept dan valt ultiem veel te genieten. Aangezien ik mij verbonden voel met the love of my life sinds mij 18de , blijft meer ruimte over tot “freewheelen” binnen de muziek. Ook daar beperk ik mij het liefst tot het overzichtelijke. Niemand anders dan Tim Buckley gaf inhoud aan mijn idee van artiest zijn. Zijn muziek, zijn teksten, zijn levensstijl, beter zou het niet worden. Hij zette voor mij een standaard. Samen met tijdsgenoot Laura Nyro was hij een meetlint waarnaast ik iedere artiest of band legde. Aangezien alles perceptie is, bevestig ik met regelmaat de conclusie die ik indertijd trok. En zo maak je jezelf van alles wijs.
Volgen jullie het nog? Deze tekst gaat over muziek, en hoe je daarmee verbonden kan zijn. Meer specifiek, dit artikel wordt verondersteld een recensie te zijn van Golden Sings That Have Been Sung. Het derde officiële album van Ryley Walker. Hij is door de pers bejubeld en werd vergeleken met Tim Buckley. Ik kan dat alleen maar bevestigen. Zelfs zijn gedrevenheid heeft een vergelijkbare lading. Walker slurpt invloeden naar binnen als een leergierig beest. Waren zijn eerste 2 albums nog luxueuze kopieën van ideeën uit geïnspireerde tijden, zo vormt dit nieuwe album al meer een beeld van de enige echter Walker. Tot op een zekere hoogte zou je dit album eigentijds kunnen noemen, maar wat geweest is poets je niet weg. Het zit er allemaal in, onderdeel van het DNA Walker. Ik ben blij dat Ryley een grotere afstand heeft genomen van het gecreëerde geluid op het knap gemaakte Primrose Green. Je herkent hiermee een leergierig en gedreven artiest. Een artiest die zich niet zelfvoldaan neerlegt bij wat hij heeft gemaakt of bereikt, maar eentje waarvan het groeiproces nog niet afgerond is. Ryley Walker zoekt nog steeds. Hij vormt zijn eigen realiteit, en muziek is daarbij zijn leidraad. De muziek die hij maakt is echter reëel, en na een aanvankelijk voorbehoud ten aanzien van Golden Sings That Have Been Sung. – Ik vond het album aanvankelijk te technisch, te weinig gevoel - ervaar ik Ryley Walker als een muzikant om serieus in de gaten te houden.
Acht nummers in totaal, waarvan Sullen Mind een 41 minuten durende live reprise krijgt op het tweede schijfje. Geen idee in hoeverre hij ze nodig heeft, maar Ryley Walker is in goede handen. Op Golden Sings wordt hij omringd door zeer capabele mensen. Een van mijn favoriete nummers is het vet in de bas gezette Funny Thing She Said. Het is een sound die voor mij zeer herkenbaar is. Het bevestigt andermaal waarom ik mij indertijd zo aangetrokken voelde tot Tim Buckley’s muziek, terwijl je in het bijzonder ook de invloed van John Martyn hier hoort. Geen wonder dat Danny Thompson graag met Ryley Walker bastte. Hij zal zich ook tijdelijk terug gewaand hebben, en daarmee een jeugdig genot oproepen die bevestigt hoe ultiem muziek kan zijn. Anton Hatwich speelt bas op dit album, en hij doet dit uitstekend. Iedere tijd kent zijn eigen helden, en wie weet, wordt Ryley Walker de jouwe.
Rein van den Berg
Releasedatum: 19 augustus 2016 Dead Ooceans
Website: http://ryleywalker.com/