Een van de allereerste artiesten, die ik dankzij muziekkrant
Oor rond 1974 oppikte was Garland Jeffreys met zijn gelijknamige debuutalbum,
wat gevolgd werd door het eerste hoogpunt in zijn carrière, Ghostwriter, nog steeds een van mijn
favoriete albums van hem. Een van de andere hoogtepunten vormt Escape Artist, met artwork van
Oorcoryfee uit die tijd, Anton Corbijn. Daarna volgden nog met wisselend succes
diverse releases, na Wildlife Dictionary
in 1997 bleef het angstvallig lang stil rond deze beminnelijke man. Na veertien
jaar kwam hij echter ijzersterk terug met het alom geprezen The King of in Between, een
toepasselijke titel verwijzend naar zijn Afro-Amerikaanse, Portoricaanse en
Europese voorouders. Twee jaar later gevolgd door Truth Serum, wat minstens zo goed was. Het bleek echter geen
garantie, dat de platenlabels in de rij stonden voor een eventueel
vervolgalbum. Zijn nieuwste album 14
Steps to Harlem kwam dankzij donaties tot stand. Vooraf had ik een goed voorgevoel,
dat het weer een uitstekend album zou worden en gelukkig komen mijn
verwachtingen uit. Sterker nog, zijn nieuwe cd kan gerekend worden tot zijn
allerbeste werk. Deze keer opvallend weinig songs met een echte boodschap, het
beperkt zich deze keer tot Color Boy Said
en I’m a Dreamer. Garland kijkt
deze keer voornamelijk terug, waaronder in de titelsong, wat vooral een ode aan
zijn vader is. Zijn vader was niet alleen een harde werker, maar zorgde ook dat
zijn zoon op de juiste wijze opgroeide. Ook heerlijk nostalgisch is Reggae on Broadway, waarin hij
herinneringen ophaalt aan Joe Strummer van The Clash en Linton Kwesi Johnson,
die overigens meewerkte aan Escape Artist.
In de geweldige opener When You Call My
Name hoor je direct dat Garland nog steeds goed bij stem is en nog steeds
de hoge noten haalt. Zoals gebruikelijk bedient hij zich van uiteenlopende
genres, in Schoolyard Blues, worden
we getrakteerd op spetterende, rammelende blues. Uiteraard is dit een terugblik
op zijn schooltijd. Eigenlijk kan de cover van Waiting for the Man ook zo gezien worden, want Lou Reed kende hij sinds
zijn studietijd. Er is ook nog een verrassende cover van Help te vinden, opgesierd met een fraaie accordeon. Een van de
mooiste songs vormt het duet in Time Goes Away met zijn lieftallige,
jonge dochter Savannah. Zij heeft duidelijk goede muzikale genen meegekregen en
staat al heel lang regelmatig met haar vader op de planken. We gaan nog veel
van haar horen, daar kunt u zeker van zijn. Overigens telt Garland hier
duidelijk zijn zegeningen en is hij zich terdege bewust dat je van alles wat je
meemaakt volop moet genieten, want het zou zomaar eens snel over kunnen zijn.
Ook zijn er enkele liefdesliedjes te vinden, het eerder genoemde When You Call My Name, het nog mooiere Venus en Spanish Heart, inclusief een warme accordeonbijdrage. De mooiste
song wordt echter bewaard tot het slot, het breekbare en kippenvel bezorgende Luna Park Love Theme, overigens een van
Garland’s persoonlijke favorieten. Laurie
Anderson, tot aan zijn dood in 2013 de vrouw van Lou Reed, bespeelt hier op
subtiele wijze de viool. 14 Steps to
Harlem is het derde, ijzersterke album op rij na zijn glorieuze comeback in
2011. Gelukkig is hij op 24 juni live te zien op Night at The Park Festival in
Den Haag. Geloof me, Garland Jeffreys is still alive and kicking.
Theo Volk
Releasedatum: 28 april 2017 Luna Park Records
Website: http://garlandjeffreys.com/
Garland Jeffreys live: 24 juni Night at The Park Festival in Den Haag