Als ik Avalanche
in een platenzaak tegengekomen zou zijn, dan zou ik het vanwege de lelijke hoes
niet beluisterd hebben. Gelukkig kwam het op een andere manier onder mijn
aandacht. De groep is met Avalanche
toe aan hun derde release. Spil van de groep is zanger en liedjesschrijver
Julian Taylor, die zowel West-Indische wortels heeft, maar ook gedeeltelijk van
de Mohawk indianen afstamt. Het is dus niet zo vreemd dat hij naast naar muziek
uit Memphis, New Orleans en Detroit, graag naar muziek uit Kingston luistert.
Aanleiding tot het schrijven van de nieuwe liedjes was, dat hij met kerst een
koffer met persoonlijke memorabilia van zijn moeder cadeau gekregen had. Het
leidde tot een periode van zelfreflectie en intensief liedjes schrijven, met
als resultaat zijn meest persoonlijke album tot nu toe. Belangrijke thema’s als
bijvoorbeeld zinloos geweld in Learn to
Love komen voorbij. Julian verloor hieraan een aantal vrienden. Titel song Avalanche behandelt zware thema’s als de
dood, spijt, verlossing en onvoorwaardelijke liefde. Met zijn gemixte wortels
heeft Julian vaak het gevoel nergens bij te horen, hij verwoordt die gevoelens
in afsluiter Never Let The Lights Go Dim.
Een thema wat trouwens bij singer songwriter Garland Jeffreys erg vaak
terugkomt. Maar ook luchtige onderwerpen komen voorbij, Back Again gaat over zijn kindertijd. Muzikaal gezien is het een
stuk luchtiger. Praktisch alle liedjes hebben een groovend karakter. Soms hoor
je duidelijke invloeden, zo zou Take What
You Need door The Neville Brothers geschreven kunnen zijn. De liedjes
worden fraai ingekleurd met de nodige toetsen- en blazerbijdrages. Met name
liefhebbers van de muziek uit Louisiana zullen met veel plezier naar Avalanche gaan luisteren. Heerlijk
groovende feel good muziek.