In 2012 bracht de New Yorkse singer-songwriter en multi-instrumentalist
Caroline Rose in eigen beheer haar debuutalbum America Religious uit. Hierop was een interessante mix van folk,
country en rockabilly te horen. Toch vond ze de genres te beperkt en besloot met
haar derde album Loner richting
indiepop op te schuiven, met veelal goed in het gehoor liggende liedjes en nogal
uiteenlopende invloeden. In de video van Soul
No. 5 twee jaar terug zag de inmiddels dertigjarige er nog uit als een
meisje. Zowel qua uiterlijk als op haar nieuwe album Superstar is Rose meer volwassen geworden. De titel is natuurlijk
ironisch bedoeld, ze heeft allerminst de status van een superster, meer die van
een underdog. Ze verlangt er ook niet naar, getuige de regels in sleutelsong Got to Go My Own Way :
“Remain humble, not like all these fakers
Always get bleacher seats sitting at the L.A. Lakers”
Veel inspiratie haalde Rose uit een cult filmklassieker als “The
bitter tears of Petra von Kant, David Lynch’s “Mudholland drive” en de
mockumentary “Drop dead gorgeous”. Soms heeft de muziek een heerlijke groove,
zoals het al vrijgegeven Feel The Way I
Want, waarvan de video trouwens in zijn geheel met een iPhone gefilmd is.
Maar soms ook heerlijk dromerig zoals in de bijzonder fraaie songs Freak Like Me en Pipe Dreams, waarin haar ingetogen stem goed tot zijn recht komt. Veelal
bespeeld Rose de instrumenten zelf; keyboards, synthesizers, bas, gitaren,
drums, percussie, fluit, ukelele en maakte veldopnames. Met Superstar lijkt Rose eindelijk haar eigen
draai gevonden te hebben.