 |
| 1. Pink Floyd - Meddle |
 |
| 2. Marvin Gaye - What's going on |
 |
| 3. Todd Rundgren - Runt. The ballad of Todd Rundgren |
 |
| 4. Carole King - Tapestry |
 |
| 5. David Bowie - Hunky Dory |
 |
| 6. John Martyn - Bless the weather |
 |
| 7. The Rolling Stones - Sticky fingers |
 |
| 8. Yes - The Yes album |
 |
| 9. David Wiffen - David Wiffen |
 |
| 10. Joni Mitchell - Blue |
 |
| 11. McDonald & Giles - McDonald & Giles |
 |
| 12. Jethro Tull - Aqualung |
 |
| 13. J.J. Cale - Naturally |
 |
| 14. Family - Fearless |
 |
| 15. Gil Scott-Heron - Pieces of a man |
 |
| 16. Led Zeppelin - IV |
 |
| 17. The Doors - L.A. woman |
 |
| 18. Curtis Mayfield - Roots |
 |
| 19. John Lennon - Imagine |
 |
20. The Who - Who's next
|
Allereerst, alle
lezers van mijn blog een voorspoedig 2021 toegewenst!
Traditiegetrouw komt de releasestroom ongeveer pas half
januari weer op gang. Mooie gelegenheid om eens terug te blikken wat precies een
halve eeuw geleden mijn favoriete albums waren. De keuze voor Meddle van Pink Floyd als mijn nummer
een heeft te maken met de prille ontwikkeling van mijn muzieksmaak toendertijd.
In 1968 verhuisde ik met enigszins gemengde gevoelens van Schiedam naar Brabant. Het was jammer dat ik het contact zou gaan verliezen met mijn
vrienden daar, maar het was toch ook wel spannend te gaan wonen
in een voor mij totaal onbekende omgeving. Bovendien gingen we wonen in een
compleet nieuwe woning met een compleet nieuw interieur. Mijn ouders kochten ook
meteen een stereo-installatie. Mijn vader was vooral liefhebber van grote zangers
als Frank Sinatra en Charles Aznavour, maar we hadden in die tijd ook singletjes
als No Milk Today van Herman’s Hermit
en Bus Stop van The Hollies. De
inburgering ging veel sneller dan gedacht, alhoewel ik wel regelmatig tegen
woorden in het dialect aanliep die mij totaal
onbekend waren. Zoals bijvoorbeeld het woord vaart, wat in gewoon
Nederlands heimwee betekent. Reeds de eerste week raakte ik al goed bevriend
met Paddy, die in dezelfde straat woonde. Zijn moeder kwam uit de Ierse
hoofdstad Dublin. Hierdoor kreeg ik het nodige mee van de Ierse cultuur, maar
ook de kennis van de Engelse taal werd snel groter, wat natuurlijk handig was
om Engelstalige liedjes beter te kunnen begrijpen. Een belangrijke rol voor de
ontwikkeling van onze muzieksmaak was in eerste instantie Radio Noordzee en
natuurlijk, zoals voor velen van onze generatiegenoten, Toppop. Mijn eerste echte ontdekking bij Toppop was Roxy Music. Tevens begonnen we muziekbladen als Muziek
Expres te lezen en nam ik rond 1975 een abonnement op Muziekkrant Oor. Paddy's en
mijn muzieksmaak liepen niet helemaal parallel, maar vooral over Pink Floyd, Genesis
en Gentle Giant waren het volkomen eens. Ik kan me nog goed herinneren dat The Lamb Lies Down on Broadway van
Genesis uitkwam en ik het album meteen kocht. Samen pluisden we de weken erna
de teksten minutieus uit. Naast de genoemde bands luisterde ik vooral naar de singer-songwriters
Nick Drake en John Martyn. Voornamelijk dus naar muziek uit het Verenigd
Koninkrijk. Door het album Meddle
werd ik trouwens ook nog fan van FC Liverpool. Op Meddle waren namelijk geluidsfragmenten te horen van fanatiek
joelende en zingende FC Liverpool supporters. Buiten deze redenen heeft Meddle ruimschoots de tand des tijds doorstaan,
dankzij nummers als One of These Days
en het iconische Echoes. Voor de rest
voor de hand liggende keuzes van bekende klassiekers, wellicht op David Wiffen
en McDonald and Giles na. David Wiffen is Engelse, naar Canada geëmigreerde
singer-songwriter. Naast een uitstekend liedjesschrijver, imponeerde hij vooral
door zijn gedistingeerde, donkere stem. Zijn bekendste nummer is Driving Wheel, wat een bescheiden hitje
werd en bovendien meermaals gecoverd. Dit debuutalbum is trouwens een waar
collector’s item. Na de eerste twee albums van King Crimson stapten Ian
McDonald en Michael Giles op en vormden hierna met Michael’s broer Peter
McDonald & Giles. De teksten werden geschreven door Pete Sinfield, die ook
verantwoordelijk was voor de teksten van de eerste twee King Crimson albums. Als
gastmuzikant is Steve Winwood op orgel en piano te horen. McDonald & Giles is een obscuur meesterwerk, wat helaas geen
opvolger kreeg, want al in 1972 werd de groep ontbonden.
