Of het nu Jazz, Blues, Folk, Rock of Country is, ieder genre kent zijn bekoringen. Zelfs klassiek georiënteerde Country kan zeer zekere de moeite waard zijn realiseer ik mij bij het beluisteren van Jesse Daniel’s album Countin’ the Miles. That’s my kind of Country and it’s deep inside my bones zingt hij. Ik kan het mij voorstellen! Jesse hoeft geen act op te voeren, zijn gevoel is authentiek, komt van binnenuit. Ik kan er ultiem van genieten, terwijl mijn echtgenote gruwelt, wanneer ze Jesse’s muziek hoort. (Too often, too much wellicht) Ieder zo zijn ding zullen we maar zeggen! Zijn uitvoerende stijl gaat terug naar de klassieke country, en de bijbehorende teksten. Hij doet mij enorm denken aan de niet zo bekende artiest John Williamson, die ruwweg twintig jaar geleden twee sublieme cd’s op de markt slingerde; het gelijknamige album John Williamson en eentje met de veelzeggende titel The Whiskey and the Highway. Wegens gebrek aan succes ging hij bootmodellen fabriceren, en dat liep aanzienlijk beter. Teksten veelal zonder diepgang, maar des temeer uit het hart gegrepen. De thema’s laten zich raden. Geldzorgen, drank, dubieuze vrouwen, gebroken vertrouwen, en meer van zulks. Veelal zorgt een gelimiteerde zelfreflectie van de mannelijke hoofdpersoon vervolgens niet voor de gewenste verandering.
Jesse’s plaat Countin’ the Miles dendert lekker door – meestal uptempo – in hetzelfde stramien. En, ik kan niet ander zeggen, het is genieten! Uiteraard voorzien van Ramblers en Railroad Blues. Jesse Daniel doet mij ook denken aan de muziek van Robert Earl Keen. (Hoor je al jaren niks meer van, maar heeft verschillende interessante albums gemaakt!) Eerdere albums van Jesse Daniel ken ik overigens niet. Dit is mijn kennismaking. Ik kan mij voorstellen dat ze van een vergelijkbaar gehalte zijn, waarbij Jesse zijn uitvoerende stijl over de jaren mogelijk heeft aangescherpt. Een introductie naar een “nieuw” artiest is altijd interessant. Zo kan eenieder voor zichzelf bepalen hoever hij daarin meegaat. Je hebt artiesten die de markt overvoeren (Dank denk ik aan Charley Crockett!) maar wanneer je daar geen genoeg van kan krijgen; prima toch! Ik geniet vooralsnog van deze kennismaking. De twang en pedal steel zijn top! Ook hoor je vocale ondersteuning van Ben Haggard, Jody Lyford en Jon Randall. Wanneer Texas, Austin jouw referentie is waar het countrymuziek betreft, dan ben je aan het juiste adres bij Jesse Daniel en de zijnen.