In zekere zin ben ik een gewoontediertje. Ik rommel maar wat aan. Muziek werd ongeveer vanaf mijn twaalfde een hobby. Nu, meer dan vijftig jaar verder, kan ik daar nog steeds enorm van genieten. De voorwaarden zijn eenvoudig (altijd geweest); het moet origineel en aansprekend zijn, en mag niet na een paar draaibeurten doodslaan. Wanneer voorspelbaarheid om de hoek komt kijken dan haak ik af. Er is over de jaren heen muziek die ik achter mij liet, terwijl tegelijkertijd is er van alles bijgekomen. (En er is ongetwijfeld veel onopgemerkt langs me gegaan) Wanneer een artiest mij weet te boeien ben ik geneigd om de ontwikkeling die hij doormaakt te volgen, en zolang hij aanspreekt blijf ik van de partij. Dat geldt eveneens voor de muziek van Robert Vincent. Tussendoor maakte hij een EP’tje met coversongs genaamd Undercover. Dat bleek wat het deed vermoeden een tussendoortje, maar zijn nieuwe album Barriers grossiert wederom in de gebruikelijke veelzijdigheid die je van hem mag/kan verwachten. Hij behoort tot de categorie Britse musici die, wanneer ze niet onze podia bezoeken, je de oversteek overweegt om ze op eigen grond te bezoeken.
Ik kende Robert Vincent aanvankelijk niet vanaf zijn debuutplaat. Ik stapte relatief laat in. Zijn Life In Easy Steps is van 2012, en Barriers is zijn vierde volwaardige plaat. Je zal ervaren dat ze kwalitatief inwisselbaar zijn. Productioneel, compositorisch en uitvoerend staan ze stuk voor stuk als een huis. Daarbij zullen de werkzaamheden van Ethan Johns een belangrijke rol hebben gespeeld. Zonder andere musici, technici en overige support kort te doen bedankt Robert Ethan extra voor zijn toewijding over de afgelopen jaren. Ik begrijp zijn waardering, want ook al is Robert de bron van deze muziek, de meerwaarde van het collectieve resultaat is andermaal goud waard. Robert schreef weliswaar de songs, maar hij beseft dat hij zonder de musici, die hem in de meeste gevallen al jaren ondersteunen, slechts een eenling is. Barriers bevat wederom alle ingrediënten van een weergaloze plaat. Enorm fijn wanneer de muziek beantwoordt aan je verwachtingen. Ouderwetse kwaliteit! Bij sommige artiesten bekruipt je wel eens de wens dat ze uit een ander vaatje te tappen, maar bij Robert Vincent snakt niets in mij naar een koerswijziging. Hij ligt op koers, doet zijn ding, en daarin blijkt hij grenzeloos goed te zijn.