Ik heb een aantal puike concertjes mogen meemaken in het Amsterdamse Tattoo Museum voordat de stekker uit dit verdomd leuke initiatief getrokken werd. Eén van de artiesten die ik daar zag optreden was Patrick Sweany. Kleine bezetting, bescheiden opkomst, maar enorm sfeervol. Zijn werkelijke sublieme cd Close to the Floor moest nog verschijnen, maar evengoed kenmerkte zijn toenmalige repertoire zich van een vergelijkbare bravoure. Er hing gretigheid in de lucht en de gespeelde sets waren overtuigend, speels en gevarieerd. Ik had dit optreden niet graag gemist. Hij tapt uit een soulvol zuidelijk vaatje. Zijn nummers zijn steevast gehuisvest in de zuidelijk moerassen en al bubbelend zak je weg in een teneur van blues en soul. Sweany heeft zijn bakens weliswaar verplaatst naar Nashville, maar zijn affiniteit ligt toch in de eerste plaats bij de zuidelijkste uitlopers van de Mississippi Delta. Je proeft in Sweany’s muziek invloed van Tony Joe White, en tevens Bill Withers.
Met Daytime turned to Nighttime verschijnt Sweany’s negende plaat. Hij is vast blijven houden aan het productionele talent Joe McMahan onder het motto “never split a winning team”. De ritmesectie bestaat uit: Ron Eoff (bas) en Bryan Owings (drums). Twee oudgedienden met een rijke staat van dienst. Verkregen door bijdragen te leveren aan de muziek van Tony Joe White, Wanda Jackson, Solomon Burke, Patty Griffin, etc. De band wordt vervolgens ondersteund door de achtergrondvocalen van Laura Mayo en Alexis Saski die daardoor een smeuïge “begin-jaren-zeventig” saus completeren. Het eindresultaat is een organisch geheel, welke moeiteloos in het verlengde ligt van Sweany’s twee vorige platen, en zich daardoor bij voorbaat laten kwalificeren als een topplaat. Sweany neemt weliswaar de zang voor zijn rekening, en scheef alle songs, echter de plaat is en blijft het werk van een geïnspireerd team. Wanneer je, zoals ik, gek bent op zuidelijke soul dan is er genoeg uitstekende muziek te vinden van originele artiesten en bij labels met onberispelijk reputatie zoals Nonesuch en Kent / Ace. Van alle artiesten die teruggrijpen op deze periode in de tijd kwijt Patrick Sweany zich prima van zijn taak. Sterker, deze eigentijdse rocker laat het retro-gevoel voor wat het is en brengt zijn composities in het hier en nu. Of Too Many Hours nu van deze tijd is, of van toen, doet er amper toe. Het is in de eerste plaats een geweldige song. Vergelijkbare criteria gelden voor het album Daytime turned to Nighttime. Een No-Risk Disc!
Gastschrijver: Rein van den Berg
Releasedatum: 9 oktober 2015 Nine Mile Records