Op haar achttiende werd de Noord-Ierse singer-songwriter Bridie
Monds-Watson als een van de jongste ooit genomineerd voor de prestigieuze
Mercury Prize voor haar debuutalbum Before
We Forgot How to Dream. Reeds op haar veertiende ging ze mee op pad met
Chvrches en werd datzelfde jaar genomineerd voor de BBC sound of 2015. Haar
debuutalbum werd door The Guardian kernachtig omschreven als “'a vivid portrait
of teenage deep-thinking”. We zijn intussen vier jaar verder en verschijnt nu Grim Town, waarop ze transformeert van
een jonge eenzame singer-songwriter naar een stoere art-pop liedjesschrijver. In
opener “All Aboard” kondigt haar opa Fabien
de reis naar Grim Town aan. Een reis die alleen bestemd schijnt te zijn voor de
kwetsbare mensen in onze samenleving zoals de eenzame, gedesillusioneerde en de
treurende. Gepensioneerde zoals ik dienen het treinstel onmiddellijk te
verlaten, maar dat weiger ik uiteraard. Grim
Town is namelijk een treinreis met een regelmatig wisselend landschap. De
luisteraar wordt getrakteerd op aanstekelijke, goed in het gehoor liggende
liedjes als de reeds verschenen single Knock
Me Off My Feet. Maar ze overtuigt net zo gemakkelijk in relaxte nummers als
Fall Asleep, Backseat en ingetogen
liedjes als I Was Blue, Technicolour Too.
Binnenkort komt Bridie naar de lage landen om Grim Town te promoten.