De mysterieuze Auguste Arthur Bondy is eindelijk acht jaar na
het verschijnen van het uitstekende Believers
terug met zijn vierde album Enderness.
Na al die jaren blijkt Bondy nog steeds geen lachebekje zoals mijn
collega Rein van den Berg al concludeerde in zijn recensie
voor Johnny’s Garden. In tien meeslepende, onder de huid kruipende liedjes weet
hij de luisteraar met gemak aan zich te binden. Een van de fraaiste releases
van 2019 tot nu toe.
Haar naam is van Franse origine, maar Claude Fontaine is geboren
en woonachtig in Los Angeles. Ze woonde echter een periode in Londen met een
gebroken hart, nabij Portobello Road. Op een dag liep ze op Portobello Road een
van de oudste, onafhankelijke platenzaken van Londen, Honest Jon’s binnen. Daar
ontdekte ze oude Jamaicaanse platen van het Studio One, Trojan en Treasure Isle
label, maar ook Braziliaanse muziek. Claude over die periode : “I wandered in
one day and from the first moment I was under a spell, I was transfixed. I’d go
in there daily and have them play me every record in that store probably to the
point of driving them completely mad! But I had fallen in love …”. Spoedig erna
besloot ze om zelf een album met haar eigen liefdesliedjes in Jamaicaanse en
Braziliaanse stijl te gaan maken, gezongen met haar kenmerkende zuchtstem à la
Jane Birkin. De a-kant van haar debuutalbum Claude Fontaine bevat vijf reggae/dub nummers zoals we die kennen
uit de jaren zeventig en die staan als een huis. Ze kreeg hulp van niet de
minsten, zoals gitarist Tony Chin (oa King Tubby en Dennis Brown) en bassist
Ronnie McQueen van Steel Pulse. Ook de bezetting voor de Braziliaanse b-kant is
imponerend. Onder hen de legendarische Braziliaanse percussionist Airto Moreira
(oa Miles Davis, Return to Forever, Weather Report), maar ook de niet zo bekende,
maar fantastische gitarist Fabiano Do Nascimento (Mia Doi Todd), van wie ik
vier jaar geleden zijn album Dança
Dos Tempos recenseerde. Met zo’n sterrenbezetting was het onmogelijk
een slecht album af te leveren. De hoes met daarop een papegaai is goed
gekozen, het symboliseert het heerlijk tropische karakter van de muziek. Claude
Fontaine is een verrassend sterk debuut, wat mij zeer snel overtuigde.
Op haar achttiende werd de Noord-Ierse singer-songwriter Bridie
Monds-Watson als een van de jongste ooit genomineerd voor de prestigieuze
Mercury Prize voor haar debuutalbum Before
We Forgot How to Dream. Reeds op haar veertiende ging ze mee op pad met
Chvrches en werd datzelfde jaar genomineerd voor de BBC sound of 2015. Haar
debuutalbum werd door The Guardian kernachtig omschreven als “'a vivid portrait
of teenage deep-thinking”. We zijn intussen vier jaar verder en verschijnt nu Grim Town, waarop ze transformeert van
een jonge eenzame singer-songwriter naar een stoere art-pop liedjesschrijver. In
opener “All Aboard” kondigt haar opa Fabien
de reis naar Grim Town aan. Een reis die alleen bestemd schijnt te zijn voor de
kwetsbare mensen in onze samenleving zoals de eenzame, gedesillusioneerde en de
treurende. Gepensioneerde zoals ik dienen het treinstel onmiddellijk te
verlaten, maar dat weiger ik uiteraard. Grim
Town is namelijk een treinreis met een regelmatig wisselend landschap. De
luisteraar wordt getrakteerd op aanstekelijke, goed in het gehoor liggende
liedjes als de reeds verschenen single Knock
Me Off My Feet. Maar ze overtuigt net zo gemakkelijk in relaxte nummers als
Fall Asleep, Backseat en ingetogen
liedjes als I Was Blue, Technicolour Too.
Binnenkort komt Bridie naar de lage landen om Grim Town te promoten.
Theo Volk
Releasedatum: 26 april 2019 Rough Trade / DeKonkurrent
De in Glasgow woonachtige Schotse singer-songwriter
Nicolette MacLeod startte haar professionele muzikale carrière al op haar
achttiende om haar studie aan The Royal Conservatoire of Scotland te kunnen
bekostigen. Ze schrijft reeds lang muziek voor het theater en dans. Een aantal
jaren woonde ze in Brighton samen met Willkommen Collective-leden Kristin
McClement, Tom Cowen, Jacob Richardson en Bea Sanjust. Uiteindelijk trad ze ook
toe tot deze groep. Daarnaast is ze in de herfst van 2017 medeoprichter van het
gezelschap ICEBERG. Al ruim tien jaar werkt ze ook gestaag aan een solocarrière,
waarbij ze al opende voor bekende namen als The Leisure Society, The Irrepressibles
en Karine Polwart. Haar repertoire bestaat uit een mix van eigen werk en traditionele
folk, voornamelijk afkomstig van de Britse eilanden. Love and Gold is haar debuutalbum. De titel is afkomstig van een
gedicht van Edwin Waugh, wat ze op muziek zette, maar wat niet op het album
terechtgekomen is. Onder de eigen composities bevindt zich het waargebeurde 1919. Het beschrijft de scheepsramp van
het stoomschip Iolaire op 1 januari 1919 nabij het eiland Lewis. Aan boord
bevonden zich soldaten die terugkwamen na afloop van de eerste wereldoorlog.
Tweehonderd passagiers verdronken, tweeëntachtig overleefden de ramp. Veertig
ervan werden gered door één man, John MacLeod (geen familie). Haar opa was
afkomstig van dit eiland. Vorig jaar bezocht Nicolette Lewis en schreef het liedje
kort erna. Onder de traditionals bekende composities als Down by the Sally Gardens en She
Moved Through the Fair, die ze allemaal zelf arrangeerde. Ze nam alle
composities geheel eigenhandig op in twaalf dagen. Het was vooral haar
gevoelige, heldere stem die me meteen aantrok.
Hoe belangrijk goede genen zijn bewees Mathieu van der Poel
gisteren door op magistrale wijze de Amstel Gold Race te winnen. Ook bij zanger
en multi-instrumentalist Kelly Finnigan zit dat wel snor, want hij is de zoon
van Mike Finnigan. Mike Finnigan is een legendarische toetsenist en vocalist die
samenwerkte met veel grote namen. Zo was hij bijvoorbeeld in 1968 al te horen
op een van de grootste klassiekers uit de populaire muziek, Electric Ladyland van The Jimi Hendrix
Experience. De zevenendertigjarige Kelly beschikt intussen ook al over een bak
aan ervaring. Meer dan een decennium maakt hij reeds deel uit van de soulband
Monophonics, door de legendarische producer en Stax labeleigenaar Al Bell, bestempeld
als een van de beste live soulacts ooit. Daarnaast was Finnigan ook actief als liedjesschrijver,
geluidstechnicus en producer. Hij was toe aan een nieuwe uitdaging en dat is
zijn eerste soloalbum The Tales People
Tell geworden. Verwacht geen schokkend, vernieuwend album : “I’m not
looking to reinvent the wheel. I just want to remind people why the wheel was
such a good invention in the first place”. Finnigan put vooral uit traditionele
bronnen als de soul, gospel, doowop en r&b. Liedjes die met name de liefde
als onderwerp hebben. Deze retrosoul lijkt vooral geschikt voor liefhebbers van
Lee Fields en Durand Jones en daarnaast ook wel voor liefhebbers van Mayer
Hawthorne, Leon Bridges en Nick Waterhouse.
Theo Volk
Releasedatum: 26 april 2019 Colemine Records / De Konkurrent
Tim Knol is nog geen dertig maar heeft al een imposante
staat van dienst. Het begon allemaal met zijn eerste hit Sam. Hij stond als jongeling op alle grote festivals. Hij is van
vele markten thuis, naast zijn solocarrière speelt hij in garageband The
Miseries en is een verdienstelijk fotograaf. In zijn eigen MI5 Studios,
gevestigd in een zeventiende eeuws pand in de binnenstad van Hoorn, maakt hij
samen met Jeroen Tenty en Eric Lensink muziek voor films, reclames en
documentaires. Bovendien produceert hij daar ook geregeld albums, zo ook Happy Hour met het zeer ervaren bluegrass
kwartet Blue Grass Boogiemen, al dertig jaar een begrip in de rootsmuziek. In
2002 was Tim elf toen hij door zijn vader meegenomen werd naar Blue Highways
Festival in Utecht en het kwartet grote indruk op hem maakte. Enige jaren later kreeg
Tim lokale bekendheid en als Blue Grass Boogiemen in die tijd in Hoorn speelde
werd Tim steevast op het podium gevraagd om mee te zingen. Het groeide uit tot
een grote vriendschap. De samenwerking werd vorig jaar serieus na een optreden
op het uitverkochte roots festival Once in a Blue Moon in Amsterdam. Het was al
jaren de bedoeling om eindelijk samen een plaat te maken. Samen of afzonderlijk
schreef hij met mandolinespeler Arnold Lasseur liedjes en een cover, Pain in My Heart. Vanaf opener Crying Shame raast men voornamelijk in
een hoge versnelling met hoorbaar spelplezier door het dozijn liedjes. Tims
stem lijkt speciaal geschapen voor deze muziek, regelmatig maakt hij op
inventieve wijze gebruik van zijn kopstem. Deze heren lijken niet uit ons koude
kikkerlandje te komen maar uit de Appalachen. Tim voelt zich als een vis in het
water in dit genre, het lijkt me van zelfsprekend dat deze samenwerking met Blue
Grass Boogiemen een vervolg gaat krijgen.
Theo Volk
Releasedatum: 10 mei 2019 I Love My Label / Excelsior
21 april op Paaspop, Schijndel
11 mei in de Amstelkerk, Amsterdam (albumpresentatieshow)
24 mei op Klomppop, Ovezande
25 mei op Sniester, Den Haag
7 juli in het Vondelpark, Amsterdam
20 juli op de Zwarte Cross, Lichtenvoorde
28 juli bij Zomer op het Plein, Alkmaar
20 augustus op Stortemelk, Vlieland
25 augustus op Terug Naar Tiengemeten, Tiengemeten
18 oktober in ‘t Beest, Goes
26 oktober in Fluor, Amersfoort
27 oktober in De Amer, Amen
30 oktober in TivoliVredenburg, Utrecht
1 november in De Meester, Almere
2 november in de Gashouder, Dedemsvaart
3 november in Rotown, Rotterdam
8 november in 013, Tilburg
15 november in Hedon, Zwolle
16 november in Cacaofabriek, Helmond
28 november in Der Aa-Theater, Groningen
29 november in Burgerweeshuis, Deventer
30 november in het Patronaat, Haarlem.
Op 5 april presenteerde zangeres Lévi Cox in het PAARD in
Den Haag haar debuut EP As I Am.
Lévi is drieëntwintig lentes jong en studeerde vorig jaar af aan het Koninklijk
Conservatorium in Den Haag als jazz zangeres. Ze laat zich inspireren door uiteenlopende
artiesten als Lizz Wright en Sarah Vaughan en compositorisch door iemand als
Jessie J. As I Am bevat vijf
bijzonder fraaie soulvolle liedjes, waarin ze zichzelf letterlijk en figuurlijk
blootgeeft. Al na de korte opener Air
was ik volledig verkocht door haar prachtige, gevoelige stem, het bijzonder
fraaie gitaarspel en heerlijk achtergrondkoortje. In de vijf liedjes zijn invloeden
te horen uit pop, jazz, soul en funk. Ze handelen over een aantal belangrijke momentopnames
uit haar nog jonge leven, zowel diepe dalen maar gelukkig ook mooie momenten. Lévi
schreef de vijf liedjes samen met haar gitarist en toetsenist Niels Onstenk en
verzorgde ook zelf de arrangementen. Persoonlijke favoriet is de ingetogen
afsluiter Giving Up Love, waarin haar
stem diep bij me binnenkomt. Ik kijk nu al met zeer grote belangstelling uit
naar een volgende release.
Vorige week zaterdag gaf Ralph een instore op Record Store
Day bij Joop van Gool van Roots Mail Music Mail in Breda. Tot mijn grote
verrassing was hij niet alleen en had Ewa Pepper (viool) en Freek Prins (cajon)
meegenomen. Met veel enthousiasme bracht men een uitstekende set. Na afloop had
Ralph nog een verrassing in petto, het nieuwe album Bluezy. Inmiddels al zijn derde album dat dit jaar gaat
verschijnen. Op 27 april zal ook de wereldwijde release van Quantum
verschijnen, een album met maar liefst tweeëndertig nieuwe nummers en een
totale speelduur van ruim vijf uur. Daarnaast ook nog Live @ the Theatre opgenomen in het theater van Berensteyn met zijn
trio, dat verder bestaat uit Nico Heilijgers en Marcel Wolthof. Ook Bluezy is een livealbum, opgenomen op
Valentijnsdag tijdens een uitzending van Bluezy Radio Station. Op de hoes staat
een sieraad afgebeeld wat Ralph draagt. Hij heeft het gekregen van Max Joosten
die dat gekregen heeft van een goede Indiaanse vriend in Canada. Max blijkt een
aantal jaren in de Indiaanse Canadese gemeenschap gewoond hebben. Max is ook
duidelijk aanwezig op Bluezy, net als
Ewa Pepper en Freek Prins. Alle drie goede vrienden van Ralph. Max begeleidt
Ralph regelmatig en brengt hem dan vaak veilig thuis van concerten. Freek kent
hij intussen zeven jaar sinds hij een keer bij Freek thuis speelde op een
verjaardagsfeestje. Beiden zijn trouwens van huis uit loodgieter. Sinds een
paar jaar speelt Ralph ook zeer regelmatig met Ewa, met wie hij een bijzondere
chemie heeft. Samen namen ze twee jaar geleden het schitterende Breath
of Live op. Op Bluezy speelt
men onder anderen een vijftal nummers van Quantum,
die door de aanwezigheid van Max en Ewa een ander karakter krijgen dan op die
plaat. Men opent rustig met de slow
blues Ache. Vanaf Blue gaat men volledig los. Wat vooral
opvalt is dat men uitstekend speelt men dynamiek. Ralph geeft zijn begeleiders
volledig de ruimte en dat betaald zich dubbel en dwars uit. Het vioolspel van
Ewa is vaak subtiel, veelzijdig en fenomenaal. Deze klassiek geschoolde, cum
laude afgestudeerde Poolse violiste voelt zich als een vis in het water als ze
mag improviseren. Ook Max gooit zijn ziel en zaligheid in zijn mondharmonicaspel,
vooral in Stereo Bluesharp. En Freeks
cajonspel is het perfecte bindmiddel. Het absolute kookpunt wordt uiteindelijk bereikt
in afsluiter Honky Baba van dit ruim
achtenzeventig minuten durende fantastische optreden. Dat Ralph op de
binnenhoes schrijft “With these guys and doll I’ll travel many a mile all
through out the universe. Gimme some more.” verbaast mij dan allerminst, want dit
zijn muzikanten in topvorm.
Zo luidt de tekst van de titelsong van Invitation, het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Heather
Woods Broderick. Broderick onderzoekt op Invitation
haar meer sombere, droefgeestige kant. Net als de titelsong lijken My Sunny One en These Green Valleys tekstueel voort te komen uit een droom. Ook
muzikaal heerst er vaak een dromerige sfeer, gecreëerd door synthesizers en
door haar ingetogen zang. Haar muziek is niet duidelijk in een hokje te
plaatsen, je hoort invloeden uit de folk, americana, maar ook neoklassiek. Broderick
is een multi-instrumentalist, die hier gebruik maakt van akoestische en
elektrische gitaren, orgel, synthesizers, fluit en cello. Ze wordt onder
anderen bijgestaan door haar broer Peter (oa Horse Feathers). De fraaie
strijkersarrangementen voor Slow Dazzle,
Quicksand en My Sunny One zijn van de hand van Ryan Francesconi (Alela Diane). De
elf meeslepende songs kruipen snel onder de huid, absoluut een aanrader.
Theo Volk
Releasedatum: 19 april 2019 Western Vinyl / De Konkurrent
De ervaren Noorse multi-instrumentalist Hans Fredrik
Jacobsen is vooral bekend als fluitist, die op ruim honderd albums van anderen
speelde. In 1995 bereikte hij een miljoenen publiek, doordat hij de penny
whistle bespeelde op Nocturne van
Secret Garden, dat toen voor Noorwegen won. De meeste bekendheid vergaarde hij echter
samen met zijn vrouw Tone Hulbækmo met wie hij in 1988 de prestigieuze Spellemannprisen
won. Ook maakte hij deel uit van Kalenda Maya, een groep die Middeleeuwse
muziek speelt. ØRE is inmiddels zijn
vierde soloalbum waarop hij onder anderen hulp krijgt van zijn vrouw Tone, maar
ook van zijn zoons Alf en Hans. Het experiment en improvisatie worden niet
geschuwd op ØRE. De basis van het
repertoire is folk, maar men maakt ook uitstapjes naar andere genres, zoals
bijvoorbeeld in het jazzy Rett Fra Levra.
Regelmatig heeft de muziek een kenmerkende Noorse ijle sfeer, vooral bewerkstelligd
door de fluit, die ook incidenteel een Iers tintje aan de muziek geeft. Vijftien
van de zeventien composities zijn instrumentaal. Helaas alleen in de opener en
afsluiter zingt hij ook. Dat is enigszins jammer, want hij heeft een prettige
stem. Maar toch weet het album mij voldoende te overtuigen.
