Jenny Mitchell - The Old Oak


Een maand geleden kende ik nog maar een Mitchell, uiteraard de Canadese Joni Mitchell. Onlangs recenseerde ik het prachtige Down to the bone van de Ierse Anna Mitchell. De laatste ontdekking is Jenny Mitchell afkomstig uit een andere uithoek van de wereld, Gore in Nieuw-Zeeland. Slechts zestien lentes telt deze uiterst talentvolle singer songwriter. Ze startte met zingen op vierjarige leeftijd. De muzikaliteit zit in haar genen, want vader Ron is countryzanger. Hij liet Jenny al op jeugdige leeftijd kennis maken met de muziek van bekende countrysterren als  Johnny Cash, Dolly Parton, Merle Haggard en The Dixie Chicks. Allen zijn belangrijke invloeden voor Jenny. Op haar dertiende deed ze mee aan New Zealand’s got talent en eindigde uiteindelijk als derde. Reeds op haar elfde schreef ze haar eerste liedje My home. Haar bezoek aan Ierland maakte de nodige indruk, wat leidde tot die song. Sindsdien vormt liedjes schrijven een belangrijke uitlaatklep voor haar gevoelens en gedachten. Zonder die uitlaatklep zou, om haar te citeren, haar hoofd misschien ontploffen. 



Het zal U dan niet verbazen dat alle liedjes autobiografisch zijn. Zo gaat achter de titelsong een heel verhaal schuil. Jenny heeft van moeders zijde Ierse roots. Opa en oma Brouder emigreerde als pas getrouwd stel in 1957 vanuit Ierland naar Gore, Nieuw-Zeeland om daar samen een nieuw bestaan op te bouwen. Totaal op elkaar aangewezen. De liefde moet dan heel sterk zijn om zoiets aan te kunnen. Het maakte hun onderlinge band heel sterk. Helaas stierf zes jaar geleden haar oma. Het was de eerste keer dat Jenny groot verdriet kende. Maar wat ook erg was dat haar opa totaal ontredderd was zonder zijn vrouw. Jenny had het er erg moeilijk mee om haar opa zo te zien treuren, maar kon haar verdriet om haar opa gelukkig verwerken tot The Old Oak. Niet alle liedjes zijn zo zwaar op de hand. This Guitar is een duet met vader Dan en gaat over de gitaar die Jenny van hem kreeg. Thema voor de ingetogen opener Little Patch of Heaven vormt Ierland. 



Row My Boat is de persoonlijke favoriet van Jenny zelf. Postitief blijven als een relatie een grote verandering doormaakt is essentieel om die relatie in stand te houden. Sommige songs zijn belangrijk voor Jenny omdat ze zo fijn zijn om te spelen zoals That’s My Proof en Till My Baby’s Home. Beiden inderdaad heerlijke up-temponummers. Vooral laatstgenoemde is apart door het zeer speciale koortje.  Een andere favoriet van Jenny is Empty Promises vanwege het universele thema. Verder zijn er uiteraard liedjes over liefdesperikelen te vinden. Vooral op jeugdige leeftijd kunnen emoties op liefdesgebied erg heftig zijn. Uiteraard is haar repertoire doordrenkt met country, maar ook zijn er folkinvloeden te vinden.  Overigens beschikt ze op The Old Oak over uitstekende, voor mij onbekende musici. Vooral John Egenes leverde een belangrijke bijdrage. Hij bespeelt diverse instrumenten, zelf bespeelt ze de gitaar en banjo. Haar stem is al goed ontwikkeld, erg krachtig en heeft een mooi hees randje. Overigens zit ze nog gewoon op school en droomt ze van een internationale carrière, die haar uiteraard ook naar optredens in Ierland moeten leiden. Het album is in eigen beheer uitgegeven en te koop bij haarzelf via Bandcamp.

The Old Oak is volgens mij het bewijs dat een internationale muzikale loopbaan in de toekomst, met een beetje geluk, zeker tot de mogelijkheden behoort.    

Releasedatum: 26 mei 2015 Eigen beheer

Website: http://www.jennymitchell.co.nz/ en http://jennymitchell.bandcamp.com/releases