Persoonlijk heb ik een enorme zwak voor haar stem. Tegelijkertijd weet ik dat ik die zwakte niet deel met iedere muziekliefhebber. Voor mij is er niemand waarvan de zang zo vergaand verbonden is met de genreaanduiding americana als die van Patty Griffin. Haar stemkwaliteiten zijn voor mij synoniem aan de Amerikaanse folk en traditionele muziek. Zij bestrijkt met gemak alle deelgenres die deze overkoepelende aanduiding rijk is. De albums die van haar verschenen zijn ontlopen elkaar artistiek gezien nauwelijks. Langs haar muziek vloeit hoogstens een curve als graadmeter, echter deze blijkt behoorlijk stabiel. Uitschieters naar beneden ken ik niet. De muziek die zij maakt is het resultaat van een verdeelsleutel, die grotendeels gevoed wordt door haar liefde voor de muziek. Zonder gevoel geen overtuigend resultaat, en dat haar overgave nog lang niet verdoofd is bewijst Servant of Love. Muziek resoneert niet wanneer hij niet eerlijk is. Zonder overtuiging slaat de muziek dood, en voor Patty Griffin adepten die zich afvragen of zij andermaal overtuigt durf ik te stellen dat ze nog nooit zo geloofwaardig heeft geklonken. You Never Asked Me snijdt door hart en ziel.
Dat Patty Griffin als artieste aanslaat blijkt eveneens uit de getalenteerde collega’s die haar bijstaan in het continueren van haar succes. Na Impossible Dream en American Kid werkt ze voor de derde maal samen met producer Craig Ross. Dit nieuwe album, haar tiende, opent met de titelsong. Gedragen door piano ontvouwt zich traag een treurig liefdesverhaal. Het nummer verheft zich met behulp van een klaaglijk trompetje, waarbij op de achtergrond een cello de teneur versterkt. Na vijf minuten verstomt uiteindelijk de piano. Een ijzersterke opening. Gunpowder zet een tempoverhoging in. Een declamerende tekst dekt de lading van deze track die bestaat uit een pulserende, voortstuwende riff. Zodra de rook is opgetrokken volgt het rancuneuze Good and Gone. Krijg het niet aan de stok met Mrs. Griffin, lijkt mij, want de verwensingen zijn amper van de lucht in dit enigszins psychedelisch aandoend nummer: "Break his bones and tear his joy". Hurt a Little While lijkt verbonden met zijn voorganger, want hier likt ze haar wonden, en herstelt Patty zich van het verdriet dat haar griefde. Ze stelt ons gerust dat het helemaal goed gaat komen. 250,000 Miles en Made of the Sun zijn herkenbaar volgens het concept a la Griffin. Beide nummers sleuren je mee en dompelen je onder in de stemming van het album. Compositorisch en productioneel technisch is de plaat als geheel om je vingers bij af te likken. Het album Servant of Love laat een gevestigd artieste horen. Ze bevestigt met dit album waarom ze thuishoort in het bovenste segment van haar genre. Het album is gevuld tot aan de rand, en laat zich niet terzijde schuiven als een vluggertje. Neem de tijd en laat de plaat druppelsgewijs op je inwerken. Patty laat zich van haar veelzijdigste kant beluisteren. Er zijn rockinvloeden (There Isn’t One Way) en jazz (Noble Ground) naast de gebruikelijke bestanddelen, en er is die instant klassieker You Never Asked Me. Uiteindelijk blijkt ze amper meer nodig te hebben dan haar zang begeleid door een piano. Patty blijft puur het mooist. Binnenkort is ze weer ‘ns in ons land. She’s gonna let it train in hell.
Gastschrijver: Rein van den Berg
Releasedatum: 11 september 2015 Thirty tigers
Website: http://www.pattygriffin.com/