Katie Kuffel - Pearls




Tijdens opener Devil zat ik direct op het puntje van mijn stoel. Een stem die meteen aansprak, voorzien van een enigszins hees randje. Zichzelf op bekwame wijze begeleidend op piano, een droevig liedje zingend over de liefde. Aan het eind wordt de rol van de piano overgenomen door haar stemmige cello die wegsterft in schoonheid. Gewoon een conventionele song, maar wel een die direct grote indruk maakt. Vervolgens laat Table Song een heel andere kant van Kuffel horen. Een inventief opgebouwde song, waarin een belangrijke rol voor percussie en toetsen is weggelegd. Dat Kuffel eigenzinnig is blijkt aan het abrupte einde ervan. Blazers krijgen vervolgens de ruimte in Humor Tumors evenals een opdringerige piano. Het arrangement van deze song is buitengewoon spitsvondig. Weer wat conventioneler van toon is Stone Statue, vooral de subtiele bijdrage van Kale Lotten op tenor sax is bijzonder fraai.
Voorlopig is het ingetogen en treurige Misplaced Pride mijn favoriete nummer vanwege de zeer kwetsbare zang, maar ook door het samenspel tussen piano, accordeon en trompet. De eigenzinnige kant van Kuffel komt weer om de hoek kijken in Cat Collar, de meest experimentele en enigszins afwijkende song en het liedje waarmee ik de meeste moeite had om het goed te doorgronden. Zeer inventief en jazzy is het heerlijke Please Chelsea en wordt vooral gedragen door haar pianospel. Gas wordt er weer teruggenomen in een van de hoogtepunten, Moorings, gedomineerd door cello en piano. Ook klassiek van toon is de titelsong, en ook behorend tot mijn favorieten vanwege de bloedmooie zang en de sobere opbouw. Afsluiter in stijl is het door strijkers gedomineerde Cleanse. Veel weet ik overigens nog niet over deze eigenzinnige singer-songwriter uit Seattle. Pearls is haar tweede album, waar ze vijf jaar lang nauwgezet aan werkte. Het leverde een geweldige mix van breekbare en inventieve songs op.  
Theo Volk
 
Releasedatum: 15 oktober 2015 Eigen beheer