 |
The Roches 30 mei 1980 in het Waagthater, met in het midden Maggie. Foto Rob Verhorst.
Wellicht had ik nooit de muziek van The Roches ontdekt, als
Robert Fripp niet de producer van hun klassieke debuutalbum was geweest. In die
tijd las ik braaf iedere veertien dagen alle recensies in Muziekkrant Oor van
coryfeeën als Bert van de Kamp. Mijn interesse werd dus gewekt door de in de
recensie van Oor vermeldde naam van Robert
Fripp, een van mij toenmalige helden uit de progressieve rock. Vlak voor het
verschijnen van het Roches album was zijn fraaie soloalbum Exposure uitgekomen. Wat mij vooral zo aantrok in het debuutalbum
van The Roches, die overigens Ierse roots hebben, was de combinatie van erg
humoristische songs als Mr. Sellack
en daar tegenover de meer serieuzere. De meeste van de prachtsongs op dat
debuut waren van de hand van Maggie. Zij was duidelijk de meest begaafde
songschrijfster van de drie. The Married
Men, Quitting Time en Pretty & High waren de hoogtepunten
voor mij op hun debuut, alle drie van de hand van Maggie. Ook mijn zus was erg
gecharmeerd van hun muziek en toen de aankondiging in 1980 kwam van hun komst
naar Nederland waren de kaarten snel gekocht. Dat allereerste optreden wat The
Roches in Nederland gaven staat me nog goed voor de geest. Het vond plaats op
vrijdag 30 mei 1980 op een prachtige, zonnige dag. Bij dat optreden in het
Waagtheater was een overvloed aan pers aanwezig, waaronder uiteraard Oor. De
prettig gestoorde Suzzy trok de meeste aandacht. Maggie met haar kenmerkende,
wat zwaardere stem, bleef meer bescheiden op de achtergrond. Uiteraard bleef ik
de groep volgen. Ook ontdekte ik bijvoorbeeld het bijzonder fraaie album Seductive Reasoning uit 1975 van Maggie
en Terre Roche. Minder bekend dan het klassieke debuut van The Roches, maar
voor mij minstens zo fraai. Het werd geproduceerd door Paul Simon en zijn
invloed is duidelijk aanwezig. Twee jaar voor Seductive Reasoning hadden de drie zussen de achtergrondvocalen
ingezongen voor Paul Simon’s album There Goes Rhymin’ Simon. Ze brachten na
hun klassieke debuut nog, met wisselend succes, negen albums uit met als mooi
slotakkoord Moonswept. Al die jaren
behielden ze een schare van trouwe fans, waarvan ik er een ben. Maggie, RIP.
Theo Volk
|