Vorige week vertelde iemand me, dat hij een
geweldige muzikale ontdekking had gedaan, namelijk Graceful Ghost van Grey De Lisle. Voor mij aanleiding om weer eens
haar album Homewrecker uit 2002 uit
de mottenballen te halen.
Grey werd door haar vader aangegeven op 24 augustus 1973
in Fort Ord, Californië als Erin Grey van Oosbree. Haar vader had Amsterdams
bloed door zijn aderen stromen. Hij was degene die in haar jeugd vaak treurige
folkliedjes uit de Appalachen voor haar zong, waar ze nooit genoeg van kreeg.
Het is dus niet vreemd dat ze in de rootsmuziek terecht kwam.
Haar
artiestennaam was de erfenis die ze overhield aan haar rampzalige eerste
huwelijk. Ze was slechts negentien toen ze trouwde, het huwelijk duurde maar
zes maanden. Daarna zou ze in het huwelijk treden met Murry Hammond (The Old
97’s). Dat gebeurde overigens niet zo overhaast. Ze waren eerst gewoon vrienden
en na zo’n tien jaar sloeg de vonk pas echt over.
Hoe ik haar ontdekt heb weet
ik niet meer, hoogstwaarschijnlijk heb ik het album gekocht bij Joop van Gool
van Roots Mail Music. Zonder enige twijfel is haar geweldige stem haar grote
wapen. Ze kan hiermee de luisteraar diep raken. Direct bij opener Borrowed and Blue neemt ze je in de
houdgreep, aftikken helpt niet, want ze laat niet meer los.
De eerste van twee
covers op het album is Usted van
Gabriel Ruiz en Jose Antonio Zorilla. De luisteraar wordt hartstochtelijk in
het Mexicaans toegezongen. Ik versta geen Spaans maar de strekking van het lied
is volstrekt duidelijk. Zeker als ze je na afloop toespreekt met de woorden :
“I would even give my life to overcome this fear of kissing you”.
Een van de
hoogtepunten vind ik Beautiful Mistake
wat heel diep binnenkomt, met name door de bijzonder fraaie pedal steel
bijdrage van topmuzikant Greg Leisz. Het
titelnummer Homewrecker is heerlijke
rockabilly en een afrekening met haar eerste huwelijk. Een glansrol is hier
weggelegd op piano voor Benmont Tench (Tom Petty & The Heartbreakers). Hij bracht trouwens ruim twee jaar geleden het
fraaie You Should Be So Lucky uit,
wat helaas totaal onopgemerkt bleef.
In Dead
Cat weet ze haar verleidelijke stem in diverse bochten te wringen. Het
nummer kent een bijzonder spannende opbouw, de toetsenbijdrage, wah-wah gitaar
en strijkersarrangement zijn subliem. Samen met echtgenoot Hammond schreef ze Showgirl (I’m Sorry). Ze zingen hier
samen een prachtig duet. Ook hier schittert de pedal steel van Leisz weer.
Een
van mijn grote favorieten is Frozen in
Time, vooral door de onderhuidse spanning en vanwege de lekkere
gitaarpartijen en orgeltje. Het minst spreekt mij persoonlijk The Hole aan, maar het is zeker geen
zwak nummer. De tweede cover is ‘Twas Her
Hunger wat eigenlijk ‘Twas Her Hunger Brought Me Down heet, een nummer van
Anni Celsi, zeer smartelijk gezongen door haar.
Lest best. Vanaf de eerste keer
dat ik het album hoorde is Ferris Wheels
and Freakshows mijn favoriete song. Vooral door het aparte ritme en de
vervreemdende werking die de gebruikte geluidscollages hebben. Een zeer grote
rol speelde producer Marvin Etzioni. Hij schreef een aantal van de songs samen
met Grey en speelde mee op een aantal songs.
Door dit album vergaarde Grey de
nodige bekendheid in Nederland. Ze was in 2003 te zien op het TakeRoot
Festival, dat toentertijd nog gehouden werd in evenementencentrum De Smelt in
Assen. Dat jaar deelde ze het podium met klasbakken als Vic Chesnutt, Jon Dee Graham, Dayna Kurtz, David
Olney, The Walkabouts, Jennie Stearns, Mia Doi Todd en onze eigen Stuurbaard
Bakkebaard.
Vanaf 2000 tot 2005 bracht Grey vijf prachtplaten uit en verdween daarna
van de radar. Waarschijnlijk heeft ze definitief gekozen om het beroep van
stemactrice te blijven beoefenen of was er misschien een dispuut met de
platenmaatschappij?! Wat de reden ook mag zijn, het is een zeer groot verlies
voor het alt countrygenre.
Theo Volk