In de vrijdag verschenen nieuwe editie van Popmagazine
Heaven staat een artikel, waarin tien medewerkers aangeven wat hun favoriete
live-album is. Zelf heb ik heel weinig tot niets met het fenomeen live-album.
Bij het doorlopen van mijn cd-collectie kom ik er volgens mij nog geen handvol
tegen. Het bijna vier uur durende At
Carnegie Hall van Chicago, USA
van King Crimson, The Parkerilla van
Graham Parker & The Rumour en mijn absolute favoriet Dream Letter van Tim Buckley. Tweede helft jaren zestig was Londen
the place to be voor folkartiesten. Rond 1965 woonden er ook de nodige
Amerikaanse muzikanten, waaronder Paul Simon en nog veel belangrijker, Jackson
C. Frank. Hij zou een grote invloed gaan uitoefenen op onder meer Nick Drake en
Sandy Denny. Van laatstgenoemde was hij niet alleen even de vriend, maar wist
haar te overtuigen te kiezen voor een professionele muziekcarrière. Dream
Letter werd in 1968 in Londen opgenomen toen Tim Buckley pas 21 jaar oud was en hij
tot dan toe twee albums uitgebracht had. Beiden zijn overigens mijn favoriete studioalbums
van hem. Latere albums bevallen me beduidend minder. De zang zou later meer
experimenteel worden en kon mij daardoor minder boeien. Op dit album worden
zijn songs naar grote hoogtes gestuwd door klasbakken als Lee Underwood, David
Friedman en Danny Thompson. Thompson was toen overigens net toegetreden tot
Pentangle. Hij zou uitgroeien tot een levende legende, die anno 2017 nog steeds
actief is. Zo is hij terug te horen op het nieuwe album van Sean Taylor,
waarover ik van de week een recensie zal plaatsen. Overigens zou het erg lang
duren, voordat Dream Letter
uitgebracht zou worden, pas in 1990, 15 jaar na de dood van Tim Buckley.
Theo Volk