Tot mijn favoriete groepen uit de jaren tachtig behoorde The
Waterboys, die in dat decennium een viertal fraaie albums uitbracht. Daarna
bleef ik Mike Scott en zijn band volgen, maar helaas waren de opvolgers over
het algemeen van een beduidend minder niveau, met als grote uitzondering An Appointment with Mr. Yeats uit 2011.
Op YouTube was reeds het titelnummer vrijgegeven en dat nummer stemde mij
hoopvol voor de rest van het album. Uit die video blijkt dat Scott steeds meer op Mick Jagger begint te lijken,
zowel qua uiterlijk als manier van zingen. De titel Where the Action is is een verwijzing naar mod/northern soul
klassieker Let’s Go Baby van Robert
Parker uit de jaren zestig. Soulinvloeden zijn regelmatig aanwezig dankzij de
geweldige zang van de dames Summers en Kavanagh. Niet alleen muzikaal grijpt
hij regelmatig terug in de tijd, London
Mick is een mooie ode aan de voormalige Clash gitarist Mick Jones. En Ladbroke Grove Symphony verwijst naar de
jaren zeventig en tachtig toen hij op Portobello Road in de Londense wijk
Notting Hill woonde. Naast de soulvolle achtergrondvocalen vallen regelmatig de
bijdrages van toetsenist Paul Brown en violist Steve Wickham op. Door hun
fraaie spel vormt voor mij het meer dan negen minuten durende, door Scott
voorgedragen afsluiter Piper at the Gates
of Dawn het absolute hoogtepunt. De titel ervan is niet alleen de titel van
het legendarische debuutalbum van Pink Floyd, maar ook de titel van het zevende
hoofdstuk van de novelle “The Wind in the Willows” van Kenneth Grahame waaruit
Scott hier voordraagt. Op dit gevarieerde, avontuurlijke album waagt Scott zich
in Take Me There I Will Follow You
zelfs aan rap. Ook zijn versie van de bekende Schotse traditional Green Grow the Rashes van Robert Burns
uit 1783 is niet bepaald doorsnee. Overigens wordt het hier Then She Made the Lasses O genoemd. Het
Engelse muziekblad MOJO noemde Where the Action
Is al briljant, zover zou ik niet willen gaan, maar de benaming prachtplaat
lijkt me zeker op zijn plaats. Dus laat je vooral niet misleiden door de
afschuwelijke, schreeuwerige hoes. Er schijnt ook een versie met 11 bonustracks
te worden uitgebracht met een speelduur van anderhalf uur. In augustus komen
Scott en zijn band naar Amsterdam om te bewijzen dat ze nog steeds “alive and
kicking” zijn.