Eva Scholten leerde de bandleden van Jazzbanditt een aantal
jaren geleden kennen op het Django Reinhardt festival in Samois sur Seine (het
grootste gypsy jazz festival in Europa). Het klikte ontzettend goed en werd Eva
datzelfde jaar door de heren uitgenodigd voor het Django festival in Oslo.
Omdat gitaristen Stian Vågen Nilsen & Knut Bendik Manger Breistein allebei
erg veel zelf componeren in een richting die meer Noorse folkinvloeden heeft en
Eva wel toe was aan een uitdaging, besloten ze het concert een hybride tintje
te geven. Een combinatie van bekendere jazzwerken, op hun eigen manier en van hun
eigen, nieuwe composities. Na een geweldig concert besloten ze meteen dit
bijzondere project op te gaan nemen in de studio. Omdat de twee stijlen (gypsy
jazz & meer Noorse originele composities) op het eerste gezicht (oor) nogal
ver uit elkaar liggen, besloten ze de verschillen juist te benádrukken in
plaats van te vermijden in de titel en het artwork. Die hoes zette mij
behoorlijk op het verkeerde been, ik verwachtte verstilde, bedachtzame muziek.
Maar niets van dit alles, zelfs met het druilige weer van vandaag brengt hun
muziek het zonnetje in huis. De eerste zes tracks zijn goed gekozen covers,
zoals het bekende Troublant Bolero
van Django Reinhardt. Zijn werk is de dertigjarige Eva op het lijf geschreven,
ze vertolkt het zeer regelmatig in binnen- en buitenland. Ze zingt in de
traditie van Ella Fitzgerald en Sarah Vaughn.
Opener When We’re Alone is van de hand van Vaughn. De klassieker Nice Work if You Can Get It van George en Ira Gershwin swingt de pan uit. Bijzonder fraai en op een andere wijze gezongen is het meer ingetogen No Moon At All wat een soort overgangstrack is naar de vier eigen composities. Voor mij een van de hoogtepunten van het album. Je hoort direct door het spannende ritme dat The Seminal Blink of Our Dog Days een wat andersoortig nummer is. Ook de bas speelt hier een prominentere rol. Alle vier eigen songs zijn zonder uitzondering erg sterk. Opvallend is dat de twee akoestische gitaren duidelijk gescheiden zijn tijdens de opnames. Via het linkerkanaal hoort de luisteraar Stian Vågen Nilsen en via het andere Knut Bendik Manger Breistein, beiden zeer vaardige gitaristen. Maar ook bassist Egil Stemkens is een uitermate ervaren muzikant. Zo speelt hij met de fantastische organist Lars Christian Narum in de bekende Noorse band Hellbillies. Lars Christian Narum speelt ook nog in Heigh Chief, waarvan ik onlangs hun album Heigh Chief recenseerde. Zoals ik vermoedde heeft Egil Nederlandse roots, sterker nog, het blijkt zelfs dat we wat van hetzelfde bloed door de aderen hebben stromen. Het album werd reeds in eigen beheer verkocht en vorig jaar op 7 oktober in Gather (Haarlem), 8 oktober in Splendor (Amsterdam) en op 9 oktober toepasselijk in Bar Django in Oslo voorgesteld. Nu dus tijd voor een reguliere release. Terecht, want intussen is het bij mij uitgegroeid tot een zeer verslavend album en gaat ongetwijfeld hoge ogen gooien in mijn eindlijst.
Opener When We’re Alone is van de hand van Vaughn. De klassieker Nice Work if You Can Get It van George en Ira Gershwin swingt de pan uit. Bijzonder fraai en op een andere wijze gezongen is het meer ingetogen No Moon At All wat een soort overgangstrack is naar de vier eigen composities. Voor mij een van de hoogtepunten van het album. Je hoort direct door het spannende ritme dat The Seminal Blink of Our Dog Days een wat andersoortig nummer is. Ook de bas speelt hier een prominentere rol. Alle vier eigen songs zijn zonder uitzondering erg sterk. Opvallend is dat de twee akoestische gitaren duidelijk gescheiden zijn tijdens de opnames. Via het linkerkanaal hoort de luisteraar Stian Vågen Nilsen en via het andere Knut Bendik Manger Breistein, beiden zeer vaardige gitaristen. Maar ook bassist Egil Stemkens is een uitermate ervaren muzikant. Zo speelt hij met de fantastische organist Lars Christian Narum in de bekende Noorse band Hellbillies. Lars Christian Narum speelt ook nog in Heigh Chief, waarvan ik onlangs hun album Heigh Chief recenseerde. Zoals ik vermoedde heeft Egil Nederlandse roots, sterker nog, het blijkt zelfs dat we wat van hetzelfde bloed door de aderen hebben stromen. Het album werd reeds in eigen beheer verkocht en vorig jaar op 7 oktober in Gather (Haarlem), 8 oktober in Splendor (Amsterdam) en op 9 oktober toepasselijk in Bar Django in Oslo voorgesteld. Nu dus tijd voor een reguliere release. Terecht, want intussen is het bij mij uitgegroeid tot een zeer verslavend album en gaat ongetwijfeld hoge ogen gooien in mijn eindlijst.
Theo Volk
Releasedatum: 31 maart 2017 Hot Club Records / Play It Again Sam