Gentle Knife - Clock Unwound


Op dit moment verlekkert zich menig progrock liefhebber aan de nieuwe muzikale kluif van Steven Wilson, To the Bone. Zondermeer een fraai album, maar toch voel ik me meer aangetrokken tot Clock Unwound het tweede album van de Noorse groep Gentle Knife. Waarschijnlijk komt dit doordat dit elfkoppige gezelschap zich laat inspireren door de progressieve rock uit het begin van de jaren zeventig. Muziek waarmee ik toen zelf opgroeide, vooral met groepen als King Crimson, Gentle Giant en Genesis. De groepsnaam lijkt me dan ook een samenvoeging van de groepsnaam Gentle Giant en het nummer The Knife van Genesis. Overigens doet men op hun website geheimzinnig over de oorsprong van de groepsnaam. Zo begon de ontstaansgeschiedenis van Gentle Knife in feite al in 1989 toen Charlotte Valstad Nielsen en Eivind Lorentzen elkaar ontmoetten op de Universiteit Oslo, waar ze samen musicologie studeerden. Zanger Brian M. Talgo, daarnaast schilder en auteur, luistert al zo’n vijfentwintig naar King Crimson als hij schildert. Niet zo vreemd dat hij verantwoordelijk is voor de mellotronbijdrages. De mellotron was, net als de dwarsfluit, prominent aanwezig op de eerste albums van King Crimson. Van een jongere generatie is Pål Bjørseth, die in 2008 afstudeerde in de muziek. Toch vormt dit bonte gezelschap een zeer homogeen collectief op Clock Unwound, dat als hoofdthema heeft, de meedogenloze voortgang van de tijd. Het album opent nog ingetogen met piano en trompet, maar dan volgen vijf lange, meeslepende composities vol tempo- en stemmingswisselingen. Je wordt al zeer snel meegezogen. Soms voegt men op vernuftige wijze geïmproviseerde jazzy en latin elementen toe aan de epische muziek. Clock Unwound is een absolute aanrader in het genre en bovendien het zoveelste bewijs, dat Noorwegen niet te onderschatten valt op het gebied van muziek.        
Theo Volk
Releasedatum: 8 september 2017 Bajkal Records