Remembered for a while… but still is and will be in future


Toevallig las ik afgelopen weekend in het boek “Remembered for a while”, dat Nick Drake op 9 juni zeventig jaar geworden zou zijn. Het voorwoord door Gabrielle Drake bleek overigens, onbedoeld, erg actueel te zijn. De term negative capability, voor het eerst gebruikt door de romantische dichter John Keats in 1817, is namelijk ook de titel van het vrijdag te verschijnen album van Marianne Faithfull. Maar goed, ik dwaal af. De muziek van Nick Drake loopt al sinds halverwege jaren zeventig als een rode draad door mijn leven. Het eerste album, dat ik van hem ontdekte was Pink Moon. Als een magneet werd ik aangetrokken door de erg vreemde hoes, een schilderij van Michael Trevithick. Het was wel wennen aan de erg sobere, deprimerende liedjes. Pas een jaar later werd ik tijdens een gesprek met een ervaren verkoper (in een andere platenzaak) erop gewezen, dat zijn eerste twee albums anders van aard waren. Op zijn aanraden schafte ik toen als eerste Bryter Layter aan, een album, dat me direct beter beviel. Altijd bij het horen van Hazey Jane II wordt mijn humeur nog vrolijker. Nick Drake beschouwde het zelf ook als zijn mooiste album, dus de deceptie was groot toen het album geen commercieel succes werd. Overigens was hij zeer overtuigd van zijn kwaliteiten als songwriter. Zo had hij producer Joe Boyd wijs gemaakt, dat hij geen extra songs had liggen, bang als hij was, dat de instrumentale nummers, waar hij heel erg trots op was, het album niet zouden halen. Bovendien was hij eigengereid genoeg, nadat de strijkersarrangementen van zijn debuutalbum Five Leaves Left hem niet bevielen, heeft hij ze over laten doen door zijn goede vriend Robert Kirby. Overigens een gouden greep, want die strijkersarrangementen dragen duidelijk bij aan de tijdloosheid van zijn muziek, net als zijn geweldige gitaarspel. In deze periode van het jaar krijg ik altijd de behoefte om zijn muziek op te zetten, terwijl ik amper nog teruggrijp naar muziek uit het verleden. En dat is echt niet door de mystiek, die er in de loop der jaren om zijn persoon is ontstaan. Maar gewoon omdat het voor mij tot de mooiste muziek behoort, die er ooit is gemaakt. Iets vergelijkbaars heb ik eigenlijk verder alleen maar met de Preludes van Chopin, waar ik ook zo nu en dan nog naar luister. Aan de ene kant jammer, dat hij zelf zijn nog steeds groeiende populariteit niet heeft mogen meemaken, maar aan de andere kant is het fijn, dat nog steeds nieuwe generaties zijn schitterende muziek ontdekken.
Theo Volk