Langzaam maar heel zeker werd de populariteit van de
Amerikaanse singer-songwriter Matthew Houck steeds groter, net als de zalen
waarin hij optrad. En in de tussentijd werd zijn muziek steeds ingewikkelder,
ambitieuzer en meer gearrangeerd. Zijn laatste en fraaie studioalbum uit 2013, Muchacho, zorgde uiteindelijk voor de
echte, grote doorbraak. Echt productief was hij niet dit decennium, slechts een
studio- en een live album. Wellicht dat
de ontboezeming in het berustende en ingetogen These Rocks op zijn zevende studioalbum C’est La Vie de reden van die lage productiviteit is. Hij zingt
daar de regel : “I was drunk for a decade” gevolgd door “These rocks, they are
heavy”. Gelukkig is de muziek minder
zwaarmoedig. Het album opent en eindigt met een instrumentaal nummer. Het
meanderende slotakkoord Black Waves /
Silver Moon is duidelijk beïnvloed door Pink Floyd. Het statige en ook weer berustende
C’est La Vie No. 2 blijft direct
hangen. Meest vrolijke liedje is New
Birth in New England, dat muzikaal teruggrijpt naar de jaren tachtig. Toch
dragen de meeste songs weer de onmiskenbare Phosphorescent signatuur, al was
het alleen maar vanwege zijn wat aparte, ietwat hoge, herkenbare stem. Het persbericht rept over “Lieve liedjes, soms
bezeten en knettergek, dan weer boot-stomping en bij vlagen heel erg
meditatief. Experimenteel en traditioneel tegelijk.”. Dat dekt de lading behoorlijk goed. Houck is het
liedjes schrijven duidelijk nog niet verleerd.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Dead Oceans
Website: https://www.phosphorescentmusic.com/