Phosphorescent - C’est La Vie


Langzaam maar heel zeker werd de populariteit van de Amerikaanse singer-songwriter Matthew Houck steeds groter, net als de zalen waarin hij optrad. En in de tussentijd werd zijn muziek steeds ingewikkelder, ambitieuzer en meer gearrangeerd. Zijn laatste en fraaie studioalbum uit 2013, Muchacho, zorgde uiteindelijk voor de echte, grote doorbraak. Echt productief was hij niet dit decennium, slechts een studio-  en een live album. Wellicht dat de ontboezeming in het berustende en ingetogen These Rocks op zijn zevende studioalbum C’est La Vie de reden van die lage productiviteit is. Hij zingt daar de regel : “I was drunk for a decade” gevolgd door “These rocks, they are heavy”.  Gelukkig is de muziek minder zwaarmoedig. Het album opent en eindigt met een instrumentaal nummer. Het meanderende slotakkoord Black Waves / Silver Moon is duidelijk beïnvloed door Pink Floyd. Het statige en ook weer berustende C’est La Vie No. 2 blijft direct hangen. Meest vrolijke liedje is New Birth in New England, dat muzikaal teruggrijpt naar de jaren tachtig. Toch dragen de meeste songs weer de onmiskenbare Phosphorescent signatuur, al was het alleen maar vanwege zijn wat aparte, ietwat hoge, herkenbare stem.  Het persbericht rept over “Lieve liedjes, soms bezeten en knettergek, dan weer boot-stomping en bij vlagen heel erg meditatief. Experimenteel en traditioneel tegelijk.”. Dat dekt  de lading behoorlijk goed. Houck is het liedjes schrijven duidelijk nog niet verleerd.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Dead Oceans