Gisteravond was de albumpresentatie van Ain’t No Place in Costa, Antwerpen. Dat zal ongetwijfeld een groot
succes geworden zijn. Opener The Wasted
Hours voelt direct aan als een warm bad, vooral door de zwoele mariachi trompetten.
Datzelfde warme gevoel kreeg ik een
aantal jaren geleden ook van Colfax
van The Delines. Dat is blijkbaar niet
zo’n vreemde vergelijking, want
oprichter Stof Janssens is een groot liefhebber van de muziek van Willy
Vlautin. De groep speelde twee keer in het voorprogramma van Richmond Fontaine.
De band begon ooit als instrumentale band onder de naam The Moe Green Specials
en maakte moderne spaghetti western muziek. Ain’t
No Place is intussen hun vijfde album en heeft nu de melancholische zang
van Peter Lodiers als een van de troeven. Af en toe worden de liedjes opgesierd
met opzwepend gitaarwerk, zoals in het fantastische Holding the Reins, waarbij zich bij mij vooral de vergelijking met de
countryrock van Neil Young opdringt. Maar ook in rustige nummers als Won’t Be Easy weet men volledig te
overtuigen. Af en toe duikt ook de mooie pedal steel op van Wim Elzinga (aka
Mr. Magic). Op hun nieuwste album combineert men op inventieve wijze de west coast
countryrock van voorganger Rivers &
Coastlines met de spaghettiwestern sound uit hun begintijd. Op dinsdag 18
december zullen ze live te zien in Q-Bus, Leiden, een absolute aanrader. Er
verschijnen op dit moment vele mooie releases, maar tot de allermooiste kan Ain’t No Place zeker gerekend worden. Dit
album is intussen al terecht bedolven onder de nodige uiterst lovende recensies.
Een album dat zeker veel zal gaan opduiken in eindejaarslijstjes van zowel
critici als muziekliefhebbers.
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Starman Records
Website: http://www.tmgs.be/