“The voice of a lioness, the soul of a sage” omschreef Luka Bloom
haar al. En dat terwijl Jenny Mitchell, de uit Gore, Nieuw-Zeeland afkomstige
singer-songwriter, nu pas negentien is. Ze debuteerde drieënhalf jaar geleden overtuigend
met het album The
Old Oak. Een album gevuld met allemaal autobiografische liedjes. Het
fraaie titelnummer ging over haar opa, die moeilijk met het verlies van zijn
overleden vrouw kon omgaan. Er was ook een duet te vinden met haar vader Ron,
een bekende countryzanger in Nieuw-Zeeland. Ze kreeg de countrymuziek van haar
vader met de paplepel ingegoten en zodoende drongen en dringen countryinvloeden
regelmatig door in haar liedjes. Maar er waren ook folk invloeden op te horen, meegekregen
via de genen van haar Ierse grootouders. Op Wildfires zingt ze andermaal een duet met vader Ron, getiteld Thing Called Love. Qua uiterlijk lijkt
Jenny nu nauwelijks ouder dan drieënhalf jaar geleden. Ze heeft natuurlijk
intussen wel de nodige levenservaring opgedaan, waarvan ze verslag doet in So Far. Veelal hebben de liedjes
betrekking op haar liefdesperikelen, dat levert de nodige fraaie liedjes op zoals
het ingetogen Arms. In dit soort
rustige nummers komt wat mij betreft haar fraaie stem met dito hees randje het
best tot zijn recht. Uiteraard zijn de nodige liedjes met een countrysausje
overgoten, zoals de vooruitgesnelde single en titelnummer. Het is een van de
paar uptemponummers op het album. Jenny is gegroeid als zangeres, dankzij de
vele optredens, die ze de afgelopen jaren verzorgde, naast haar thuisland, trad
ze op in Australië, Zweden en in Ierland. Wildfires
toont haar duidelijke groei als liedjesschrijfster en als zangeres.
Theo Volk
Releasedatum: 22 oktober 2018 Eigen beheer
Website: http://www.jennymitchell.co.nz/