De vorige zes albums van de achtentwintigjarige Nicholas Rattigan gingen geruisloos aan mij voorbij. Ik ben duidelijk niet de enige bij wie dat gebeurde, want op MusicMeter kregen zijn albums tot nu toe slechts vier stemmen. Voyager zal zeker zijn naamsbekendheid aanzienlijk gaan vergroten. Volgens het persbericht wordt hij op zijn vorige albums nogal eens vergeleken met Tame Impala. Gelukkig hoor ik die band hier niet terug, want van hun muziek word ik behoorlijk nerveus. Met nerveus zijn wordt Rattigan dagelijks geconfronteerd. Hij lijdt aan een gegeneraliseerde angststoornis, een psychische aandoening waarbij je constant angstig en nerveus bent. Op de binnenkant van het klaphoesje oogt hij als een introvert persoon. De zestien songs lijken een zware bevalling te zijn geworden. Op de achterkant van de hoes worden de songtitels geprojecteerd met zijn bebloede hand op de achtergrond. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel wat de klok slaat. Sommige songs hebben een opgewekt karakter. De vergelijking met The Cure ligt voor de hand door zijn geregeld getormenteerde zang. De titel Voyager is goed gekozen, de luisteraar voelt zich een reiziger langs de veelal donkere krochten van zijn mentale gesteldheid. Rattigan speelde alle muziek in. Alleen op Breaking the Waves zingt hij duet met een zangeres. Onbekend wie, want de hoes bevat geen credits. Het album bevat twee fraaie, ingetogen rustpunten, Voyager Pt. 1 en Pt. 2. De eerste beluistering was overigens niet al te positief, dat kwam vooral door de drumpartij op Naked. Gelukkig was mijn muziekvriend René erg enthousiast over dit epische en meeslepende album. Voyager is een album waar ik de nodige moeite voor moest doen, maar blijkt een zeer verslavende groeibriljant te zijn. Meer dan warm aanbevolen!
Theo Volk
Releasedatum : 14 mei 2021 Secretly Canadian/De Konkurrent
Website : http://currentjoys.com/