Het tweede, voor een Edison genomineerde, soloalbum The Jester bracht Yoricks carrière in een stroomversnelling. Het album kreeg naast lovende kritieken, veel airplay en Yorick was bijna niet van de buis af te slaan.
Ter voorbereiding van een nieuwe plaat reisde hij vorig jaar in februari met zijn band af naar Vlieland, in de zomer zou dan zijn, sinds zijn tienerjaren, gekoesterde wens in vervulling moeten gaan. Een album opnemen in Abbey Road, waar zijn grote helden The Beatles, maar bijvoorbeeld ook Pink Floyd, klassiekers opnamen.
Corona gooide echter roet in het eten en had Yorick opeens zeeën van tijd. Ideaal om liedjes te gaan schrijven en veel na te denken. Vandaar dat Playing by Ear persoonlijker is geworden dan voorgaand werk. Het album laat een wat moderner en tijdlozer geluid horen. Gedeeltelijk verantwoordelijk voor het modernere geluid is geluidsmagiër Tom Broshuis, die eerder dit jaar ook een belangrijke stempel drukte op La Belle Épogue, Volume 1 van La Belle Épogue. Een project van Danny van Tiggele, waarop naast Yorick onder andere ook Judy Blank en Paul Bond te horen zijn. Judy, Paul en Danny werkten nu ook mee aan Playing by Ear.
Het verfrissende geluid is meteen in de uptempo opener en eerste single Empty Words duidelijk aanwezig. Het is een politiek getinte song, wie goed luistert hoort een stukje van de geruchtmakende speech van Thierry Baudet na afloop van de verkiezingen. Een speech waaraan overigens, op Baudet na, niemand een touw kon vastknopen. Hij is trouwens niet de enige politicus die vaak loze woorden spreekt, geen wonder dat het vertrouwen van de Nederlandse bevolking in politici nog nooit zo laag geweest is.
Er is nog een reden waarom de teksten meer autobiografisch geworden zijn. Yorick leest uitsluitend non-fiction, dus kan geen inspiratie uit de literatuur halen en vertelt hij dus over zijn eigen leven. Nothing’s Ever Planned gaat over zijn gedachten over tijd, vergankelijkheid en klimaatverandering. Met als boodschap dat de toekomst en het leven zich nooit helemaal laten plannen door de mensheid.
Het meest persoonlijk zijn Part of Me en Maybe Tomorrow en hebben allebei te maken met een erfelijke aandoening die in zijn familie van moeders kant heerst. “Toen mijn oom in 1992 op 29-jarige leeftijd verongelukte werd bij de autopsie toevallig ontdekt dat hij leed aan cystenieren, een erfelijke nieraandoening. Na familie onderzoek bleken ook mijn oma en moeder genetisch behept. Na een tweede mislukte niertransplantatie overleed mijn moeder in 2018. Op wat haar zestigjarige verjaardag had moeten zijn schreef ik het liedje Part Of Me.”.
Ook Yorick en zijn zus Dominique zijn drager van het bewuste gen. Zijn zus Dominique zat noodgedwongen een jaar lang thuis in afwachting van een niertransplantatie. Om haar een hart onder de riem te steken schreef Yorick het liedje Maybe Tomorrow. Intussen heeft ze gelukkig een nieuwe nier.
Afgelopen jaar had Yorick zijn meest creatieve periode uit zijn carrière en ging het persoonlijk uitermate goed met hem. Yorick over deze periode : “Ik beleefde één van de meeste creatieve periodes van mijn leven. Ergens voelde ik me bijna schuldig om dat hardop uit te spreken. Want ook in mijn omgeving waren er sterfgevallen te betreuren. En dat waren lang niet allemaal zeventigplussers.”. Op een ochtend schreef hij in een ruk Let it Roll, een liedje om mensen die het zwaarder hadden dan hijzelf te steunen en vragen moed te houden.
Playing by Ear is homogener dan zijn voorgaand werk en is Yorick wederom gegroeid als songschrijver. Zijn feitelijke derde album, wat mei volgend jaar in Abbey Road gaat worden opgenomen, zit gelukkig nog in het vat. Wellicht wint hij dit keer wel een Edison. Het zou volgens mij meer dan terecht zijn, want het is wederom een prachtplaat!
Theo Volk
Releasedatum : 12 november 2021 Excelsior
Website : https://www.showcase.fm/yorickvannorden
Tourdata:
21-11 ALKMAAR : Victorie (try-out)
27-11 HAARLEM : Patronaat (albumpresentatie)
03-12 GRONINGEN : Simplon
11-12 BREDA : Mezz
12-12 UTRECHT : Tivoli
16-12 AMSTERDAM : Paradiso