Sinds ik dankzij Popmagazine Heaven acht jaar terug Joan Shelley ontdekte kijk ik reikhalzend uit naar nieuwe releases van haar. The Spur is inmiddels haar zesde studioalbum. Het titelnummer The Spur en Amberlit Morning werden reeds vrijgegeven. Laatstgenoemde is een samenwerking met de eigenzinnige Bill Callahan. Naast het verlenen van zijn stem, heeft Bill Callahan ook bijgedragen aan het arrangement en de tekst.
Shelley zegt over het nummer: "Toen ik een kind was, vertelde mijn vader, de schilder, me het citaat van Picasso: “Elk kind is een kunstenaar”. Het probleem is hoe we een kunstenaar kunnen blijven als we eenmaal volwassen zijn. Hij probeerde me te leren dat wonder en die heldere visie vast te houden, maar vasthouden bleek onmogelijk. Terwijl ik dit nummer schreef, zag ik hoe het dit thema van schoonheid en vergankelijkheid kreeg. Ik stelde me voor om er een duet van te maken dat zou aanvoelen als een gesprek tussen twee sterrenbeelden.
Ik wilde dat er een mythisch verhaaltje voor het slapengaan werd gezongen, een verhaal dat Bill Callahan zou kunnen schrijven. Dus ik vroeg hem om het met mij te schrijven en te zingen. Kunnen we dat sterrenperspectief vastleggen? - de wereld zien van voordat we het gevoel van triomf of tragedie leerden; voordat we leerden waar we trots op moeten zijn of waar we bang voor moeten zijn.”.
Callahan over de samenwerking:“De gitaarriff van Joan zoog me meteen de wereld van het nummer in. Een wereld die voortduurde en eindigde en weer voortduurde. Ze wilde een beetje hulp om het uit te werken, of gewoon het perspectief van iemand anders op waar ze naar aan het kijken was. Ik gooide er wat regels in die ze mythisch noemde. Ik heb de neiging om te zien in mythen, in dromen. Ik heb misschien een akkoordwijziging toegevoegd, mogelijk op haar verzoek - het mooie van het nummer voor mij is dat het zijn sporen in de sneeuw heeft bedekt, dus nu kan ik me niet meer herinneren wat ik heb toegevoegd of veranderd.
Misschien is die gitaarriff iemand die zijn sporen in de sneeuw bedekt. Ik kan het mysterie van de zaak als geheel wel waarderen. Joan beweert dat de hoge stem aan het einde van mij is, de hoge stem die de sporen van de lage bedekt. Ik weet niet of ik haar geloof.”.
De zang van Joan weet me nog meer te raken dan op de voorgangers. Samen met haar muzikale partner Nathan Salsburg werd ze vorig jaar moeder van een dochtertje, wellicht heeft dit nieuwe inspiratie gegeven. Vooral de zang in een song als When the Light Is Dying bezorgt me dik kippenvel. Overigens is deze langzaam voort meanderende song prachtig ingekleurd met een spaarzame cello en blazers.
Bij de fantastische opener Forever Blues wist ik trouwens al dat het goedzat. Nog een van de vele hoogtepunten is voor mij Home, waarvan het aanstekelijke refrein meteen blijft hangen. Soms vormt de piano het ingetogen, leidende instrument (Breath for the Boy). Bij het schrijven van de tekst van Breath for the Boy kreeg Joan hulp van romanschrijver Max Porter. Meg Baird zingt mee op de opener en op Between Rock & Sky.
Het zal de luisteraar niet verbazen dat het leven in isolement in coronatijd een album van diepe meditatie over licht en duisternis opgeleverd heeft. The Spur is een album dat grote indruk op mij maakt, prachtplaat!
Theo Volk
Releasedatum : 24 juni 2022 No Quarter/De Konkurrent
Website : http://www.joanshelley.net/