Het debuut Loves voodoo! maakte eind 2013 zeer grote indruk op me. Zoveel, dat het dat jaar mijn top drie haalde. Het bevatte een geheel eigen, opzwepende mix van onder andere funk, blues, soul, gospel en folk.
De meeste van de nummers waren door henzelf en schrijversteam Smid, Allen en Sprey geschreven. En daarnaast nog verrassende covers van Masters of war van Bob Dylan en Good gin blues van Bukka White.
Ook een niet onbelangrijke factor is de geweldige zang van Cato van Dijck. Het trio bestaat verder uit haar broer Joost en Daniel Johnston. Ook producer Mickey Smid speelde een belangrijke rol. Naast productie, schreef en speelde hij mee op Loves voodoo! Een belangrijke adviserende muzikale rol was weggelegd voor “sjamaan” Frank Sutherland.
2014 is een uiterst succesvol jaar geworden voor de groep. Er volgden concerten over diverse continenten, ze leverden een grote muzikale bijdrage aan het fantastische En toch… van Henny Vrienten en werkten mee aan de theaterproductie over de onterecht onbekend gebleven zangeres Judee Sill.
En dan is er nu Shamanaid. Veel is hetzelfde gebleven, dezelfde producer, schrijversteam en muzikale adviseur. Echter deze keer geen gastmuzikanten. Alles werd deze keer door het trio en producer Mickey Smid ingespeeld. Wat ook gebleven is, is de opzwepende mix van stijlen.
Echter in de opener Seeing Red wordt duidelijk dat men op zoek is gegaan naar nieuwe wegen. Men maakt hier gebruik van dub. Rood overheerst trouwens de hoes en het tekstboekje. In het al van video bekende, catchy Uprising worden op zeer inventieve wijze Indiase invloeden verwerkt.
The doors of your mind maakt duidelijk dat de groep muzikaal gegroeid is. Op fraaie wijze wordt hier gebruik gemaakt van percussie en dynamiek. Subtiel van opbouw is Mary Morgan, met erg mooi gitaarspel. Erg ritmisch en aanstekelijk is Remedy.
Rustpunt op het album is het mooie, ingetogen Hidden from time. Erg gevoelig gezongen door Cato. Bluesy en funky is Marching. Prachtige inheemse invloeden zijn te horen in afsluiter Panggajo, een van de mooiste liedjes van de cd.
Volgens Cato gaat Shamanaid over de hulp die we allemaal nodig hebben van al dan niet fictieve sjamanen, het is een aardse plaat over het nu, waarin iedereen op een eigen spirituele queeste is. In maart zal de groep de nodige concerten geven in Nederland en in april maken ze een toernee door Engeland met de sympathieke Seasick Steve.
Shamanaid is nog consistenter dan het debuut en laat horen dat het trio een duidelijke muzikale groei doorgemaakt heeft. Voorwaar, erg knap.
De meeste van de nummers waren door henzelf en schrijversteam Smid, Allen en Sprey geschreven. En daarnaast nog verrassende covers van Masters of war van Bob Dylan en Good gin blues van Bukka White.
Ook een niet onbelangrijke factor is de geweldige zang van Cato van Dijck. Het trio bestaat verder uit haar broer Joost en Daniel Johnston. Ook producer Mickey Smid speelde een belangrijke rol. Naast productie, schreef en speelde hij mee op Loves voodoo! Een belangrijke adviserende muzikale rol was weggelegd voor “sjamaan” Frank Sutherland.
2014 is een uiterst succesvol jaar geworden voor de groep. Er volgden concerten over diverse continenten, ze leverden een grote muzikale bijdrage aan het fantastische En toch… van Henny Vrienten en werkten mee aan de theaterproductie over de onterecht onbekend gebleven zangeres Judee Sill.
En dan is er nu Shamanaid. Veel is hetzelfde gebleven, dezelfde producer, schrijversteam en muzikale adviseur. Echter deze keer geen gastmuzikanten. Alles werd deze keer door het trio en producer Mickey Smid ingespeeld. Wat ook gebleven is, is de opzwepende mix van stijlen.
Echter in de opener Seeing Red wordt duidelijk dat men op zoek is gegaan naar nieuwe wegen. Men maakt hier gebruik van dub. Rood overheerst trouwens de hoes en het tekstboekje. In het al van video bekende, catchy Uprising worden op zeer inventieve wijze Indiase invloeden verwerkt.
The doors of your mind maakt duidelijk dat de groep muzikaal gegroeid is. Op fraaie wijze wordt hier gebruik gemaakt van percussie en dynamiek. Subtiel van opbouw is Mary Morgan, met erg mooi gitaarspel. Erg ritmisch en aanstekelijk is Remedy.
Rustpunt op het album is het mooie, ingetogen Hidden from time. Erg gevoelig gezongen door Cato. Bluesy en funky is Marching. Prachtige inheemse invloeden zijn te horen in afsluiter Panggajo, een van de mooiste liedjes van de cd.
Volgens Cato gaat Shamanaid over de hulp die we allemaal nodig hebben van al dan niet fictieve sjamanen, het is een aardse plaat over het nu, waarin iedereen op een eigen spirituele queeste is. In maart zal de groep de nodige concerten geven in Nederland en in april maken ze een toernee door Engeland met de sympathieke Seasick Steve.
Shamanaid is nog consistenter dan het debuut en laat horen dat het trio een duidelijke muzikale groei doorgemaakt heeft. Voorwaar, erg knap.
Theo Volk
Releasedatum : 12 maart 2015 Embrace