10. The Velvet Underground - The Velvet Underground
Allereerst, alle lezers van mijn blog een voorspoedig 2019 toegewenst! Traditiegetrouw komt de releasestroom ongeveer pas half januari weer op gang. Mooie gelegenheid om eens terug te blikken wat precies een halve eeuw geleden mijn tien favoriete albums waren. Onbetwiste nummer een is het tijdloze album Five Leaves Left van Nick Drake. Een album wat in het jaar van verschijnen nauwelijks verkocht werd en amper aandacht van de schrijvende pers kreeg. Wel werd Drake door Sandy Denny op juiste waarde geschat, want hij mocht vijf keer het voorprogramma verzorgen van Fotheringay en tweemaal van Fairport Convention. Overigens zou hij slechts zevenentwintig keer tijdens zijn leven live optreden. In 1969 was Fairport Convention op hun hoogtepunt en bracht dat jaar twee schitterende albums uit. Unhalfbricking met het door Denny geschreven en gezongen prijsnummer Who Knows Where the Time Goes? en Liege & Lief, waarop het door Dave Swarbrick en Richard Thompson geschreven Crazy Man Michael een van de hoogtepunten is. Overigens was het in die tijd niet heel ongebruikelijk om meer dan een album per jaar uit te brengen. Zo bracht Tim Buckley dat jaar Blue Afternoon en Happy Sad uit. Een groot aantal nummers van laatstgenoemde album zijn terug te vinden op een van de mooiste live albums, die er ooit gemaakt zijn, Dream Letter. New York Tendaberry van de eigenzinnige New-Yorkse singer-songwriter Laura Nyro, ligt in het verlengde van de intense voorganger Eli and the Thirteenth Confession, en is van hetzelfde hoge niveau. Tot de allerbeste Stones albums behoort Let It Bleed. Opener Gimme Shelter is een van de hoogtepunten, vooral door de zang van Merry Clayton, die de hoge noten moest zingen, omdat Mick Jagger daar zelf niet toe in staat was. Bovendien mocht ze zelf de invulling bepalen van Jagger en dat blijkt achteraf de juiste beslissing te zijn geweest. Een ander hoogtepunt is You Can't Always Get What You Want, waarop het London Bach Choir te horen is. Ook mag het fantastische bluesnummer Midnight Rambler zeker niet onvermeld blijven. Een van de allereerste albums die ik ooit kocht was In the Court of the Crimson King van King Crimson, gestoken in een bijzonder fraaie klaphoes. Het werd een invloedrijk album, waarop de prachtige vocalen verzorgd werden door Greg Lake en de poëtische teksten waren van de hand van Pete Sinfield. De opener 21st Century Schizoid Man klinkt ook nu nog altijd even tijdloos en werd een klassieker. Helaas bleef Mickey Newbury vrijwel onbekend bij het grote publiek wat heel jammer is, zoals blijkt uit Looks Like Rain. De muziek van Newbury is uniek en met geen andere artiest te vergelijken, bovendien bezat hij een prachtige stem. Ook Fleetwood Mac bracht in 1969 twee fraaie albums uit. Op English Rose zijn prijsnummers te vinden als Black Magic Woman en Albatross, beiden grote hits. Mijn voorkeur gaat echter uit naar het meer experimentele Then Play On, met daarop onder anderen het bekende Oh Well. Ook Townes van Zandt bracht dat jaar twee albums uit, Our Mother the Mountain en Townes van Zandt. Op laatstgenoemde staan Lungs en For the Sake of the Song, twee veel gecoverde liedjes. Maar ook mijn favoriete liedje van hem, (Quicksilver Daydreams Of) Maria. Het redelijk ingetogen The Velvet Underground is mijn favoriete album van de gelijknamige band en niet hun meer bewierookte debuut.
Theo Volk
|
