Hoe kun je een regenachtige en herfstachtige aandoende zondagmiddag
beter besteden dan met het bezoeken van een huiskamerconcert?! Aangezien ik al
heel lang geen radio
meer luister was Ed Struijlaart volkomen onbekend voor mij. Ed blijkt in de
loop der jaren een redelijke bekendheid dankzij die radio opgebouwd te hebben.
Zo was hij onder andere te gast bij Edwin Evers en Giel Beelen. Herfst vorig
jaar ging hij voor het eerst uitermate succesvol het theater in met een show
getiteld “Gitaarmannen, van Clapton tot Sheeran”. Beiden zijn voor hem grote
helden, maar ook Robert Johnson is een grote inspiratiebron. Zo speelde hij tot
mijn grote vreugde met verve na de pauze het bekende Cross Road Blues. Johnson had overigens de twijfelachtige eer om de
eerste bekende muzikant te worden van de club van zevenentwintig. Na de pauze
kreeg het aanwezige publiek een indruk wat men kan verwachten tijdens zijn
theatershow, die in het najaar vanwege het grote succes zal worden geprolongeerd.
Hij bracht bijvoorbeeld de klassiekers Layla
van Derek and the Dominos en Tears in
Heaven van Eric Clapton, geschreven na het tragische verlies van zijn
zoontje. Voor de pauze speelde Ed eigen repertoire, waaronder twee liedjes in
het Nederlands De Tijd Dat Alles Kon en
Mocht en Als Ik Minder Wil. Als
groot voorstander van zingen in je moerstaal kon ik dit erg waarderen. Beide
liedjes schreef hij samen met de bassist van Bløf, Peter Slager. Een van de
liedjes die mij meteen bijbleef was Anything,
wat op Eds debuutalbum Head, Heart and
Hands uit 2012 stond, maar ook op de EP For
Your Ears Only. Op deze EP is Ed alleen met zijn akoestische gitaar te
horen. Alle liedjes werden met de nodige grappige Haagse humor op een ervaren
manier door de sympathieke Ed aan elkaar gepraat. Wat voor mij een
huiskamerconcert ook zo aantrekkelijk maakt is de gemoedelijke sfeer waarin
deze plaatsvinden, mede dankzij de grote gastvrijheid van Margot en John.
Theo Volk