"The record explores how grief and desire are
intertwined. It’s referencing a personal tragedy – the addiction and loss of
someone very close to me. But it’s not a project of catharsis – I chose to
submit myself to this experience because I wanted to create from inside it,
rather than simply explaining it. I’ve tried to borrow from my own grief to
create its inverse: something new; a territorial hope affair; a love letter
from the living. It’s the most personal I’ve ever been, but also the most
confident. I feel this has given the album its force." Zo omschrijft de
Australische singer-songwriter Olivia Jayne Bartley haar tweede album Flamingo. Het debuut Self Talk kon in eigen land op de nodige
bijval rekenen, het werd genomineerd voor de Australian Music Prize en de ARIA
Music Awards. Ze maakt luchtige en aanstekelijke gitaarpop/art-pop met een
rockinvloeden. Het is een aangename en intrigerende cocktail van onder anderen adrenaline,
schuldgevoel, begeerte en zwarte humor. Rolling Stone noemt haar muziek brooding
& delicate, muziek voor fans van Sharon Van Etten, Laura Marling en Anna
Calvi. Een vergelijking die volgens mij wel hout snijdt. Het album werd vakkundig
geproduceerd door Burke Reid (The Drones, Courtney Barnett. Ondanks het feit
dat Bartley muziek maakt die buiten mijn comfort zone valt, wist ze me snel te
overtuigen met haar vaak aanstekelijke uptempomuziek. Binnenkort gaat ze dat
waarschijnlijk ook doen met de bezoekers van haar concert in Paradiso.
Theo Volk