Twee jaar geleden werd ik getipt om Blister
Steel van Roselit Bone te beluisteren. Ik werd getrakteerd op een
heerlijke mix van Tex-Mex, rockabilly, post-punk, surfmuziek tot aan de
spaghettiwesterns van Ennio Morricone. Een country album buiten de gebaande
paden, die ook af en toe lekker schuurde. Spil van de groep, Joshua Charles
McCaslin, die ik toen een uniek heerschap uit Zuid-Californië noemde. Die
omschrijving klopt nog gedeeltelijk, uniek is nog steeds van toepassing, maar
heerschap niet meer. McCaslin gaat tegenwoordig door het leven als Charlotte.
Gevraagd hoe ze het album zou willen omschrijven, is het antwoord kernachtig “fucked”.
En iets uitgebreider als “We wanted to paint a picture of a world that is truly
“fucked,” lacing vignettes of systemic violence, sexual confusion, and class
warfare with a wry, suicidal humor straight from the gut of America.”.
Charlotte werd muzikaal gevormd door Los Angeles punkbands als X en The Cramps,
een band die in Nederland een trouwe fanbase had. De spannende elementen van
dat genre hoor je geregeld op hun nieuwe album Crisis Actor. Op spitsvondige wijze worden die elementen met andere
genres verweven. De twaalfkoppige band is teruggebracht tot een achttal, maar
hun liveshow is nog steeds “infectious and powerful, that falls somewhere
between a demented Roy Orbison and an angelic Gun Club.” zoals die onlangs nog werd
omschreven. Hun muziek kernachtig omschrijven is moeilijk, maar als ik het zou
moeten doen, zou het opwindend en tegendraads zijn. Charlotte vind Crisis Actor het mooiste album van de drie
geworden, wat ik volledig kan beamen. Het wordt hoog tijd dat ze eens naar
Nederland zouden komen, bijvoorbeeld naar TakeRoot.