Vanaf nu, wanneer alles vlekkeloos verloopt, is de vrijdag voortaan een dag die ik naar eigen believen mag invullen. De gedachte is om meer aandacht te schenken aan zowel de artistieke als de fysieke mens. Noem het achterstallig onderhoud beperken. Afgelopen vrijdag de losse eindjes aan elkaar geknoopt door mijn Discogs database verder op orde te brengen. Tevens alvast een eerste resumerende opzet gemaakt van mijn persoonlijke albumlijstje van 2023. Ik wist alvast een vijftigtal kanshebbers te bedenken. Sommigen titels zullen glansrijk gaan verschijnen bij de eerste vijfentwintig stuks, terwijl ik bij andere titels voelde dat ze meer beluisterd had mogen worden. Gezien het volume ga je qua beluisteren ook al schiften, en daarnaast komt ook zeker muziek uit voorgaande jaren voorbij. Dus de vrijdag nieuwe stijl komt als geroepen! Ondanks dat ik gek op de muziek van Jeffrey Martin ben, had zijn nieuwste plaat, getiteld Thank God We Left the Garden, enige aanloop nodig om hem op zijn volle waarde te schatten. Jeffrey Martin blijkt wederom de man van fijnmazige nuances. Hij behoort wat mij betreft tot een illustere categorie, eentje waarbij je kan kopen zonder vooraf te luisteren. Voor een moment was ik bang dat ik overmoedig had gegokt, maar die vrees bleek ongegrond, want dit album is kwalitatief minstens van hetzelfde niveau als beide voorgangers. Leuke stelling overigens, zijn albumtitel, want je bent eerder genegen te denken dat God de tuin verlaten heeft. Links om, of rechts om, we hebben het er ongetwijfeld naar gemaakt.
Elf puntgave songs met korte titels. Verhalende filosoferende nummers. Jeffrey plaats zichzelf graag in onmogelijke situaties, waarna hij op zoek gaat naar een aanvaardbare uitweg. Geen wereldse problematiek, maar volgbare uiteenzettingen die de menselijke maat houden. Er is empathie, diepgang en humor. Ondanks dat een zekere zwaarmoedigheid naar voren komt in zijn muziek, lijkt hij mij geen man die bij de pakken neerzit. De kleinschalige muzikale opzet van dit album spreekt mij weliswaar enorm aan, maar er zijn momenten dat diezelfde ingetogenheid bijna roept om meer elektrische accenten. Die blijven nagenoeg achterwege; het is Jeffrey Martin die zichzelf begeleid op akoestische gitaar, terwijl je voor het overige Jon Neufeld hoort op een elektrische. Voor het overige blijft Thank God We Left The Garden vrij van instrumentatie. Het is primair Jeffrey’s stem die dit album inkleurt. Of hij met zijn voordracht ooit groot commercieel succes gaat boeken betwijfel ik, maar voor de happy few die genoegen nemen met albums van dit gehalte valt er veel te genieten. Zoals hij hetzelfde aanduidt halverwege deze plaat; There is a Treasure. Het hoeft niet veel of overdadig te zijn. Genoegen nemen met voldoende volstaat, en daarmee lijkt deze Amerikaan volstrekt tevreden. En ik sluit mij daarbij volledig aan.
Rein van den Berg
Releasedatum : 3 november 2023 Fluff 'n Gravy Records
Website : https://www.jeffreymartinmusic.com/