Een van de meest bewierookte albums van vorig jaar was An Average Woman van VanWyck, oftewel
Christine Oele. Van radiomaker “Don” Leo Blokhuis, Pieter Wijnstekers van
Popmagazine Heaven, Hester Carvalho en Frits Abrahams van de NRC tot aan de
nodige buitenlandse recensenten, allemaal sloten ze het album volledig in de
armen. Zo’n vier jaar geleden besloot de ervaren Oele solo te gaan. Sindsdien
verschenen ook enkele EP’s. Op We Do Not
Speak stond Lead On Me, wat in
een nieuwe versie is terug te vinden op Molten
Rock. Een lied met een speciale betekenis voor Oele, het was het eerste
nummer dat ze schreef na het stoppen met haar band en baan. Tevens het eerste
liedje voor haar project “One song a week”. Ook Carolina’s Anatomy werd al eerder, in een andere versie samen met Tim
Knol, opgenomen. Op An Average Woman
werd het nodige, persoonlijke verdriet verwerkt. Voor sommige nieuwe liedjes
kwam de inspiratie ook van dichtbij. Opener Supermarket
Line gaat over de supermarkt aan het einde van haar straat in hartje
Amsterdam, waar ze vaak komt. Er hangt een televisie waar de caissière naar kan
kijken, als er weinig klanten zijn. Een jaar geleden moest ze wat langer in de
rij staan en kwam op het idee er een liedje over te schrijven. Bij thuiskomst werd het nummer in een vloek
en een zucht geschreven en wist ze ook meteen dat het de opener zou gaan
worden. Een belangrijk terugkerend thema op Molten
Rock is “wat is waarheid?”. Christine probeert in liedjes als Make of Me zo eerlijk mogelijk te zijn, maar
vaak voegt creativiteit een extra laag aan die waarheid. Ook luchtigere thema’s
worden aangedaan, zoals het eerbetoon aan een goede vriendin van haar in Carolina. Na een lange nacht in een
Berlijnse nachtclub was haar vriendin nog een van de weinige op de dansvloer.
Het is niet alleen een ode aan haar, maar ook aan dansen en onverwachte
momenten van geluk. Zoals de titel al doet vermoeden is The Boatman Calls een verwijzing naar Nick Caves album The Boatman’s Call, maar tevens naar River Man van Nick Drake, Song to the Siren van Tim Buckley en
oude mythes als de Lorelei. Het refereert aan het verlangen om tot iets groters
te willen behoren, maar daarvoor dient men zich eerst over de grenzen van de
eigen angsten heen te zetten. In het tekstboekje zijn trouwens van ieder liedje
enkele essentiële woorden dik gedrukt. Net als op haar debuutalbum wordt ze
bijgestaan door de zeer ervaren producers Reyer Zwart en Frans Hagenaars. Het
levert andermaal een tijdloos album op met hier en daar zelfs wat Stones
invloeden, zoals bijvoorbeeld in The Rock
Steady Creeper. Degenen die An
Average Woman in de kast hebben staan zullen vast en zeker een plaatsje in
gaan ruimen voor Molten Rock.
Theo Volk