Opmerkelijk dat Heliopause
pas het eerste soloalbum is van de veelzijdige Berlijnse celliste Anne Müller.
Na een gedegen opleiding bij Professor Michael Sanderling aan de The Hochschule
für Musik Hanns Eisler en aan The Frankfurt University of Music startte haar
muziekcarrière in 2007. Sindsdien speelde ze mee op zo’n zestigtal albums.
Naast met iemand als Agnes Obel, met wie ze vijf jaar lang samenwerkte, veelal met
artiesten van het Erased Tapes label. Met bekende namen als Nils Frahm (op 7 Fingers) en Ólafur Arnalds (op Stare). Müller is veelzijdig, actief in
de populaire, (Neo)klassieke en in de experimentele muziek. Door het veelvuldig
samenwerken met artiesten van het Erased Tapes label lag het voor de hand dat
ze daar haar album zou uitbrengen. Bovendien had ze er al ter gelegenheid van
het vijfjarig bestaan van het label haar zelf gecomponeerde solostuk Walzer für Robert uitgebracht. Müller
schreef alle composities, speelde alles zelf in, nam op en produceerde Heliopause. Wellicht is dat de reden dat
ze de opener Being Anne noemde. Direct
wordt de luisteraar geconfronteerd met de avontuurlijke ingestelde kant van
Müller, want ze schuwt bijvoorbeeld drones en noise niet. Het is meteen het
meest experimentele stuk van het album. Maar ook haar klassieke achtergrond
klinkt regelmatig door. Solo? Repeat!
werd geïnspireerd door de muziek van Johann Sebastian Bach en Gaspar Cassadó.
We horen Müller in haar meeste pure vorm, alleen haar cello. Oudste compositie
is Nummer 2, inderdaad de tweede compositie
die ze ooit schreef. Een regelmatig terugkerende invloed is het minimalisme van
componisten als Steve Reich en Philip Glass. De titel heliopause betekent de
grens van de heliosfeer. In april van dit jaar bereikte The Voyager na 42 jaar
het einde van ons zonnestel en gaat nog steeds verder met ontdekken. Hierin zag
Müller een parallel met zichzelf. Ze is nu ongeveer 42 en ontgint op haar
solodebuut met succes ook nieuwe wegen.