Loma : How Will I Live Without a Body?

 

Gelukkig is het spannende trio Loma weer terug, en hoe! Op voorganger Don’t Shy Away wist men als grote naam Brian Eno te strikken, op How Will I Live Without a Body? is dat Laurie Anderson. Zij schreef mee aan de teksten van How It Starts en Affinity. Ook bood ze het trio de mogelijkheid om te werken met een AI, getraind in het werk van haarzelf. Jonathan Meiburg stuurde twee foto’s, waarop de AI reageerde met twee angstaanjagende gedichten. Fragmenten van deze gedichten werden gebruikt in beide, eerdere genoemde nummers. Een van de gebruikte regels is de songtitel. Dan vindt het een perfecte naam voor het album aangezien ze elkaar bijna uit het oog waren verloren tijdens het opnameproces.

Zelf omschrijven ze het album als “a gorgeous, unique, and oddly comforting album about partnership, loss, regeneration, and fighting the feeling that we're all in this alone. Many of its songs have a feeling of restless motion; faceless characters drift through meetings and partings, tangling together and slipping away.”. Het knappe aan Loma’s gelaagde muziek vind ik het organisch samengaan van elektronica met meer conventionele instrumenten als piano en klarinet. Vooral in het nummer Pink Sky is de klarinet de kers op de taart. De ingetogen zang van Emily Cross vormt voor mij als altijd het middelpunt. Wie de voorgangers al omarmden zal dat zeker doen met How Will I Live Without a Body? want die is nog mooier en spannender dan beide voorgangers.

Theo Volk

Releasedatum : 28 juni 2024 Sub Pop/De Konkurrent

Website : https://lomatheband.com/

Ida Mae : Thunder Above You

 

Aangezien ik best ingenomen was met hun twee albums ging ik nalopen of iets nieuws onder de zon was verschenen bij Ida Mae. Tot mijn verbazing bleek dat hun derde plaat in oktober vorig jaar was afgeleverd. Waarschijnlijk was weinig ruchtbaarheid gemaakt. De laatste berichten over Ida Mae stoppen rond oktober 2023. Fysieke objecten (platen & cd’s) waren en zijn uitsluitend verkrijgbaar via hun homepage, waarvan de cd zelfs al niet meer beschikbaar bleek. Verbazing alom, want binnen mij beleving liep het tweetal als een speer, en dan ineens was een periode van radiostilte te zijn ingelast. Wel lees ik dat de opnamen voor deze derde plaat amper een week in beslag namen. Dit was omdat Stephanie Jean zeven maanden zwanger was van hun eerste kindje. Dus ik veronderstel dat ze hun muzikale activiteiten tijdelijk op Hold hebben gezet vanwege hun recent verworden ouderschap. Tevens lees ik dat in aanloop tot Thunder Above You het echtpaar Turpin een intensief bestaan On The Road achter zich hebben liggen. Ik vermoed dat hun conclusie was om tijdelijk een wellicht broodnodige pauze in te lassen. Net als hun vorige platen was wederom Ethan Johns betrokken bij dit project. Geen verkeerde indicatie!

De vergelijking met The White Stripes die het duo met hun vorige formatie (Kill It Kid) had, is onder Ida Mae nog steeds van toepassing. De drive en dynamiek van het tweetal spat onverminderd van hun platen, inclusief Thunder Above You. Het tweetal vertrok rond 2019 naar Amerika en voegden Americana kruiden toe aan hun Rock. Ondanks die bescheiden koerswijziging is de noodzaak om uitstekende muziek te maken onveranderd. Zoals ik in eerdere reviews al had geconcludeerd dit echtpaar mogen en moeten we koesteren, en dat is met hun derde gezamenlijke project onverminderd intact gebleven. Er zullen ongetwijfeld argumenten zijn geweest om de UK te verruilen voor Amerika, maar volgens mij valt in Europa genoeg te bereiken voor Chris en Stephanie Jean Turpin. Heerlijke muziek die nu al doet uitkijken naar wat verder gaat komen. Ongeacht waar ze geografische gelokaliseerd zijn; mijn hart hebben ze veroverd.

Rein van den Berg

Releasedatum : 6 oktober 2023 Vow Dead Records

Website : https://idamaemusic.com/

Linda Thompson : Proxy Music

 

Het zien van de hoes riep bij mij meteen de nodige nostalgische gevoelens op. Mijn muzikale ontdekkingstocht begon in 1972 bij het uitkomen van het legendarische debuutalbum van Roxy Music. Het maken van die iconische hoes kostte niet veel, voormalig Bond girl Kari-Ann Muller kreeg slechts 20 pond betaald voor het poseren op de beroemd geworden klaphoes.

Na Roxy Music kwam al snel ook de folkrock van Fairport Convention op mijn pad en uiteraard ook de albums van Linda en Richard Thompson, die ik daarna afzonderlijk ook nauwgezet bleef volgen. Solo maakte Linda prachtige albums, zoals vooral Fashionably Late en haar laatste worp Won’t Be Long Now dateert alweer van 2013. Helaas kreeg ze spasmodische dysfonie, een bijzondere vorm van een bewegingsstoornis (dyskinesie van de stembanden en kan een onderdeel zijn van diverse ziektebeelden zoals onder andere Parkinson). Hierdoor laat ze zingen over aan een keur van zangers en zangeressen.

Het toepasselijk getitelde Proxy Music produceerde ze samen met haar zoon Teddy. Een aantal van de meewerkende vocalisten behoren tot beroemde families. Naast Teddy en Kami Thompson zijn ook Martha en Rufus Wainwright en Eliza Carthy te horen. Maar de overige artiesten mogen er ook zijn, zoals bijvoorbeeld The Proclaimers, The Unthanks en misschien wel de meest verrassende keuze, John Grant. Die uiteraard het nummer John Grant voor zijn rekening neemt.

Het idee voor het album ontstond toen Linda zich kon voorstellen dat het nummer Or Nothing At All geweldig zou klinken als het gezongen zou worden door Martha Wainwright. Het oorspronkelijk door Charlie Dore alleen geschreven All These Things werd samen met Linda omgetoverd naar de nieuwe versie Or Nothing At All. Jammer genoeg is Charlie Dore slechts bij een handjevol muziekliefhebbers in Nederland bekend. Ooit werd ze ontdekt door Chris Blackwell. Zij maakte niet alleen prachtige albums als Milk Roulette en Dark Matter, maar schreef ook nummers voor artiesten als Tina Turner, Celine Dion, Barry Manilow, George Harrison tot aan Status Quo.

Sommige nummers, zoals Bonnie Lass, doen aan als een traditional, maar zijn wel degelijk door Linda geschreven. Vaak zijn Linda’s teksten somber, maar is humor nooit ver weg, zoals in afsluiter Those Damn Roches. Een groep waarbij de humor ook een grote factor speelde. Jammer dat Linda zelf niet zingt, maar Proxy Music is een prachtig eerbetoon geworden aan Linda en haar liedjes.

Theo Volk

Releasedatum : 21 juni 2024 Storysound Records

Website : https://lindathompsonmusic.com/

Will Kimbrough : For the Life of Me

 

Niks mis met een gerenommeerd artiest als Will Kimbrough, tot die conclusie kom je wanneer je zijn nieuwste album beluistert. Ietwat verbaasd dat For the Life of Me niet eenvoudigweg verkrijgbaar is via de gebruikelijke distributiekanalen. Jammer, want zo raken we verder geïsoleerd van muziek die er ook toe doet. Wanneer te weinig exemplaren worden verkocht dan is dat enerzijds begrijpelijk. En anderzijds, wanneer iemand als Kimbrough voldoende floreert in Amerika, waarom zou hij dan zijn tijd verdoen aan een eventueel Europees afzetgebied. Will’s veelzijdigheid als uitvoerend artiest wordt andermaal benadrukt door deze plaat. Chris Donohue speelt bas en Bryan Owings zorgt voor drums en percussie. Will doet nagenoeg de rest! Hij schreef bovendien de songs. Meestal in co-write met anderen, waaronder Southern Wind, die hij samendeed met Dean Owens (Je vindt Owens uitvoering terug op diens album met dezelfde titel).

Het geheel is uitermate compleet verzorgd. Zoals dat tegenwoordig gebruikelijk gaat, het album is verkrijgbaar in de formaten digitaal, cd & lp. Het album bevat elf songs in totaal. Er staat niet bij vermeld binnen welke tijdspanne dit album, of de songs tot stand zijn gekomen. Southern Wind is oorspronkelijk van 2018. Ik heb een box met drie schijfjes liggen van Will Kimbrough. In licentie op de markt gebracht door het Scandinavische label Rootsy. Introducing Americana Music Volume 1; Rootsy approved staat erbij. Die tijd ligt weliswaar achter ons, want Kimbrough behoeft alleszins introductie. Kwalitatief gezien is er sindsdien nauwelijks iets veranderd, echter met daarbij de kanttekening dat Will Kimbrough’s muziek onverminderd relevant is. For the Life of Me is een welkome aanvulling op ’s mans oeuvre.

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 Daphne Records

Website : https://www.willkimbrough.com/

Calvin Russell : Dawg Eat Dawg

 

Calvin Russell is weliswaar al jaren niet meer onder ons, echter dat voorkwam niet dat zijn laatste officiële studioplaat Dawg Eat Dawg onlangs opnieuw verscheen, en bovendien voor het eerst als vinyl uitgave. Het is een redelijke naakte uitvoering geworden, want de oorspronkelijke CD uit 2009 bevatte uitvoerige info, inclusief een bijgeleverd tekstvel. Enerzijds overbodig zou je kunnen zeggen, want ondanks Calvin’s gekruide stemgeluid, zijn zijn teksten uitstekend te volgen, en dat is inclusief het summiere Franstalige gedeelte welke je hoort. Ondanks dat hij uiteindelijk stierf in zijn geboorte staat Texas, het Franse publiek bood Calvin Russell een welkome thuishaven. Ik bezit niet het volledige oeuvre van Calvin Russell, slechts een zestal van zijn volledige catalogus. Voldoende om mij te beseffen dat ik het enorm spijtig vind dat ik hem nooit live zag. Toch ben ik ingenomen met deze vinylversie. Bovendien blij dat de belangstelling voor Calvin’s muziek nog springlevend is. Tevens een extra argument om de live-registratie, getiteld Contrabendo, weer eens uit de kast te halen en om het bijbehorende DVDtje weer eens te bekijken.

Ik geniet van het rauwe geluid van zijn live performance. Studio platen willen qua dynamiek wel eens onderdoen voor live platen, echter dat geldt niet voor Dawg Eat Dawg. De tijd – we zijn toch 15 jaar verder – had daarop geen impact. De rauwe Texaanse Blues/Rock blijft fier overeind op dit album. De groeven in Calvin’s gezicht verraden dat zijn leven niet bepaald over rozen ging. Zijn liedjes, zijn teksten, zijn een afspiegeling daarvan. Alcohol & drugs, en in het verlengde daarvan gevangenisstraffen, hadden hem getekend. Zijn muziek is zo kleurrijk als Russell zelf, en maken dat het zo opmerkelijk blijft. Johnny Guitar Watson’s cover Gangster of Love ontbreekt op de LP, en staat wel op de CD.

Rein van den Berg

Releasedatum : 7 juni 2024 Gel Productions

Website : https://en.wikipedia.org/wiki/Calvin_Russell_(musician)

Peter Oren : Cloud Song

 

Wanneer je jong bent, ben je normaal gesproken idealistisch. Het is één van de redenen waarom ik Peter Oren, en zijn muziek, bewonder. Het is een iemand die nadenkt en verbanden legt. Vervolgens zette hij deze nieuwsgierigheid en bijbehorende vragen om in muziek. Zijn eerste twee platen wist ik enorm op waarde de schatten. Ontwapenend en oprecht. Zijn derde, The Greener Pasture, vroeg te veel van mijn inlevingsvermogen, zodat ik die niet kocht. Nu, vier jaar later, ben ik ingenomen dat hij niet de brui heeft gegeven aan zijn muzikale aspiraties, want plotsklap was daar ineens zijn digitale EPtje Cloud Song. Een teken van leven! Aanmerkelijk minder hoogdravend, en weliswaar slechts zes nummers, echter zijn kenmerkende zang en uitvoerende stijl was onveranderd intact. De droeve teneur van zijn muziek zal niet iedereen aanspreken, terwijl het juist die openheid en gevoeligheid is wat mij raakt. Ik gun hem alle succes, maar ik kan het hem helaas niet aanreiken. Wel vind ik dat doorzettingsvermogen beloond mag worden.

Amerika is het land van ongekende mogelijkheden, en helaas wordt creativiteit daar (over het algemeen gesproken) enkel op waarde geschat wanneer het (snel) geld oplevert. Risico’s worden gemeden, zodat vooral wordt verder geborduurd op erkende paden. Gemakkelijk praten uiteraard, aangezien iedere kleine en middelgrote ondernemer een dagelijks strijd moeten leveren voor brood op de plank. De marges zijn flinterdun, en wanneer je de warme beschermende vleugels mist die een platenmaatschappij je kan aanreiken is het bestaan van een muzikant moeizaam. Doorgaans vind ik een EP aan de magere kant, maar in geval van Peter Oren is dit vooral een indicatie dat zijn ambities nog niet lamgeslagen zijn. In augustus en september komt hij naar Noorwegen. Benieuwd of er meer inzit, zodat hij zich een uitstapje kan veroorloven naar Nederland voor paar ad hoc optredens, of i.d. Ik kan mij voorstellen dat één van de kleine gelegenheden die ons land rijk is, de uitdaging aandurft. Ik hoop het van harte. De zes nummers op Cloud Song laten onder meer horen wat je van Peter Oren kan verwachten.

Rein van den Berg

Releasedatum : 10 juni 2024 Independent

Website : https://www.peteroren.com/

Grace Pettis : Down to the Letter

 

Het nummer I Take Care of Me Now werd twee maanden voor het verschijnen van Down to the Letter vrijgegeven via YouTube. Een mooie song, waarbij je vooral de indruk krijgt dat Grace vooral zichzelf nog moed inspreekt, want de beelden van die clip overtuigen mij niet. Ze oogt kwetsbaar. Ze lijkt in die video amper hersteld van een huwelijk dat recent stuk liep. De breuk heeft haar zichtbaar geraakt. Ze zal ongetwijfeld stap voor stap haar zelfvertrouwen moeten herwinnen. En ze moet wel, zoals we dat allemaal moeten na tegenslag. Vrij vertaald betekend Down to the Letter dat je exact uitvoert zoals je gevraagd is. Geen verkeerde eigenschap lijkt me, terwijl ik tegelijkertijd zou willen zien dat je vooral luistert naar je interne kompas. Keuzes maken vanuit intuïtie, in plaats van te voldoen aan verplichtingen die zijn aangegaan of verwachtingen van anderen. Mogelijk dat Grace nu ook meer naar haar hart gaat luisteren. Keuzes op gevoel in tegenstelling tot een rationele afweging.

Toen ze haar carrière begon startte ze veelbelovend. Er lag zoveel potentieel. Ze heeft (ik kan niet anders zeggen) een schitterende stem en schrijft prima nummers, maar gaandeweg verbleekte de magie (voor mijn gevoel) omdat ik de indruk kreeg dat ze niet altijd de juiste keuzes maakte. Haar vorige album wist mij matig te boeien. Het album klonk als een artiest die voldeed aan de verwachtingen van haar platenmaatschappij. Wat dat betreft is Down to the Letter gevoelsmatig een flinke stap naar voren. Grace laat een album horen van iemand die beschadigd is, maar er sterker uitkwam. Een break-up album van iemand die zichzelf analyseert, en probeert te verklaren waar het mis ging. Ze zingt onveranderd sterk, en veelal ingehouden wat strookt met de thematiek van de nummers. Een gevoelige en ingetogen plaat is het resultaat geworden waardoor Grace Pettis in één klap terug is op het oorspronkelijke niveau. Een integere vrouw die dicht bij zichzelf is gebleven, en niet een sexy vamp of iets van dien aard nastreeft. Dit is de Grace Pettis die ik graag zie, en vooral wil horen. Jammer dat het zo moest lopen, maar dat hoort er helaas soms bij. Daarentegen vanwege deze uitmuntende plaat zie ik opnieuw een zangeres van allure, die bovendien overtuigt met prachtige songs. Nummers die zowel qua opbouw als uitvoeringen indruk maken. Luister op Bandcamp ter illustratie naar The Year of Losing Things. Wanneer Grace de juiste keuzes blijft maken gaan wij veel van haar horen. En wanneer blijkt dat ze opnieuw naar Nederland komt voor optredens, dat ze dan vooral pa Pierce meeneemt. Al was het maar voor mij.

Rein van den Berg

Releasedatum : 14 juni 2024 MPress Records

Website : https://www.gracepettis.com/

James Vincent McMorrow : Wide Open, Horses

 

Wide Open, Horses is intussen alweer het zevende album van multi-instrumentalist en producer McMorrow uit Dublin. Destijds in 2010 kreeg zijn debuut Early in the Morning meteen veel bijval, waaronder van Nico Dijkshoorn op Twitter, maar ook van mij. Overigens begon McMorrow pas zelf te zingen nadat hij I Love You More than You Will Ever Know van Donny Hathaway gehoord had. Helaas gebruikt hij sindsdien, net als Bon Iver, altijd zijn kopstem. Daarom verwaterde in de loop der tijd mijn interesse in McMorrow.

Ook nu weer was het weer erg wennen aan die kopstem. Net als onlangs John Moreland trok hij de stekker uit zijn telefoon om zonder enkele druk aan nieuw materiaal te werken. Vervolgens besloot hij twee avonden te boeken in The National Concert Hall in Dublin. Daarna oefende hij een weeklang het geschreven materiaal om uit te vogelen wat aansloeg. Na wat verder schaven was het gevarieerde Wide Open, Horses het resultaat. Volgende week staat McMorrow in Carré om te ervaren of de songs net zo in de smaak vallen, als een tijdje terug in The National Concert Hall in Dublin.

Theo Volk

Releasedatum : 14 juni 2024 Nettwerk Music Group

Website : https://www.jamesvmcmorrow.com/

James Vincent McMorrow live :

19-06 AMSTERDAM : Koninklijk Theater Carré (met Isaac Gracie)

Rusty Apollo : Apollo III

 

Mike Meijer is op veel fronten actief en creatief, naast op muzikaal vlak, speelde hij onder andere regelmatig gastrollen in tv-series en kleine rolletjes in speelfilms. Maar pas geleden kwam ik hem tegen als fotograaf voor het album Nightwalker van Joost Verbraak en Jan Verbijnen. Het was trouwens even wachten op nieuw werk van Rusty Apollo, de uitstekende voorganger Midget & Monkeys geproduceerd door Mickey Smid (My Baby) verscheen alweer in 2016. Dat jaar verscheen van Mike ook zijn ambitieuze drieluik Triptychon, waarvan ik toen het album Fremdkörper besprak.

Aan Midget & Monkeys werkte de toen pas zestienjarige zoon van Mike voor het eerst mee. De rol van Mozes, naast dj werk deed hij in het verleden al remixes voor onder andere My Baby, is prominenter geworden. Als producer is hij heel bepalend geweest voor het geluid op Apollo III. Zelf omschrijft de band treffend het gekozen pad als psychedelische techno blues. Al valt het met die techno invloeden reuze mee, het blijft beperkt tot het gebruik van synthesizers.

Uiteraard is de mondharmonica weer aanwezig van de door de wol geverfde Kim Snelton, die meer dan veertig jaar podiumervaring heeft. De band wordt gecompleteerd door gitarist Rogier van der Ploeg (Soviet Sex, Blue Murder en Astral Bodies) en slidegitarist Onno Voorhoeve (Cadillac Walk en The Holy Spirits). Het album bestaat voornamelijk uit covers en drie eigen nummers, Houston (We Have a Problem) van Mike, Suitcase van Rogier en mijn absolute favoriete nummer op de schijf I Was Around van Onno. Onder de uitstekende covers bevinden zich onder andere heerlijke vertolkingen van Slippery People van Talking Heads, Why Don’t We Do It in the Road? van The Beatles en Poor Moon van Canned Heat. Gastrollen zijn er op Bacon Fat weggelegd op piano voor Niels Meijer en op saxofoon voor Arend Bouwmeester (Ralph de Jongh). Het avontuurlijke Apollo III bewijst dat Rusty Apollo en de blues in Nederland en in zijn algemeenheid gelukkig nog steeds springlevend is. Warm aanbevolen!

Theo Volk

Releasedatum : 7 juni 2024 BIG RECORDS (on a tiny budget)

Website : http://www.rustyapollo.com/

Rusty Apollo live :

30-06 AMSTERDAM : Zaal 100, releaseparty

Chris Smither : All About the Bones

 

Eerlijk gezegd weet ik amper iets opmerkelijks te vertellen over Chris Smither, behalve dat hij de kunst om te musiceren allesbehalve verleerd is. Chris gaat noest door. Van zijn vroegste periode heb ik nog minder weet, echter wat ik welk weet is dat hij anno 2024 uitermate overtuigend voor de dag komt met zijn jongste worp All About the Bones. Ook nu weer beperkt Chris zich muzikaal gezien tot de barre essentie, waarbij vermeld dient te worden dat zijn aanwezigheid versterkt wordt door Betty Soo (vocals & accordeon), David Goodrich (gitaar), Zak Trojano (drums/percussie) & Chris Cheek (saxofoon). Gebruikelijk wijkt Chris Smither qua uitvoerende stijl amper af van de beproefde receptuur; gortdroge Blues, echter geïnspireerd uitgevoerd. Zijn gorgelende iet wat lome zang is vanzelfsprekend herkenbaar. Smither, je ziet het er niet aan af, wordt in november van dit jaar 80, en de productie van All About the Bones is vergelijkbaar niets anders dan eigentijds te noemen. Mijn spreekwoordelijke hoed neem ik af voor deze gigant waar het Folk en Blues betreft. Qua authenticiteit schiet hij geenszins te kort. Hij schreef zelf de songs op twee co-write’s na en twee covers. Ongeveer halverwege de plaat hoor je Calm before the Storm van Eliza Gilkyson en het album sluit verkwikkend af met een nummer van Tom Petty; Time to Move On.

Wanneer je zijn biografie leest, Chris heeft niet stil gezeten. Hij veel gereisd en her en der gewoond. Met de Blues raakte hij verwant in de jaren zestig, en zijn eerste album verscheen in 1970, snel gevolg door een tweede in 1971. Daarna brak, muzikaal gezien, een stille periode aan tot 1984 waarvan Chris zelf ooit heeft gezegd “I was basically drunk”. Daarna klom hij uit zijn dal en kreeg hij langzamerhand, niet alleen erkenning van medemusici, maar ontstond een publiek voor zijn albums. Mijn eerste kennismaking met zijn muziek kwam bij Happier Blue, via het toonaangevende Folk label Flying Fish. Ik ken niet al zijn albums, maar het lijkt alsof de man steeds meer gedreven raakt. Zijn vorige twee: Call Me Lucky & More from the Levee beschouw ik beide als puntgaaf, waarbij mijn voorlopige conclusie is dat All About the Bones daarop naadloos aansluit. Het gezegde schoenmaker blijf bij je leest past bij Chris Smither, waarbij hij steeds nauwkeuriger zijn kunstje aanscherpt op details.

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 Signature Sounds Records

Website : https://smither.com/

Seasick Steve : A Trip a Stumble a Fall Down on Your Knees

 

Eerlijk gezegd was ik de sympathieke, altijd wat guitig kijkende Amerikaanse blues rocker Seasick Steve uit het oog verloren. Maar gelukkig kreeg ik van de promotor zijn uitstekende nieuwe schijf A Trip a Stumble a Fall Down on Your Knees toegestuurd.

Het eerste album wat ik destijds in 2008 van Steve hoorde had ook al zo’n lange titel, I Started Out with Nothing and I've Still Got Most of It Left. Steve had ik dat jaar gezien in de jaarlijkse oudejaarsavondshow van Jools Holland. Ruby Turner treedt daar ook al heel lang in op, geen wonder dat ze ook te horen was op I Started Out with Nothing and I've Still Got Most of It Left. Na You Can't Teach an Old Dog New Tricks, mijn favoriete album hem, verwaterde mijn aandacht voor hem.

Men name in het Verenigd Koninkrijk is hij tot op de dag van vandaag erg populair. Op alle grote podia stond hij daar, Glanstonbury, de Wembley Arena en The Royal Albert Hall. Als een van de eerste buitenlanders onderkende hij ook de geweldige muzikale kwaliteiten van de Nederlandse singer-songwriter Judy Blank, die hij een keer meenam op tournee langs grote zalen. Maar hij stond eigenlijk zo’n beetje op elk groot festival ter wereld.

Op zijn 73^ste klinkt hij nog steeds zo energiek als de eerste keer dat ik hem hoorde. Het is een vooral relaxt album geworden, waar in de opener zelfs country invloeden te horen zijn, maar bijvoorbeeld ook heerlijk soulvolle vocalen en blazers tot aan funk. Toch maar in het vervolg hem weer beter in de gaten houden, want op A Trip a Stumble a Fall Down on Your Knees klinkt Steve uiterst energiek en geïnspireerd. Gelukkig zal hij de komende maanden geregeld te zien zijn in de Lage Landen.

Theo Volk

Releasedatum : 7 juni 2024 So/Universal

Website : https://seasicksteve.com/

 

Seasick Steve live:

02-07 WERCHTER : Werchter Park (Support Bruce Springsteen)

19-07 NIEUWPOORT : Beach Festival

21-07 OOST GELRE : Zwarte Cross

23-07 ALKMAAR : Victorie

25-07 UTRECHT : TivoliVredenburg

24-10 BRUSSEL : Ancienne Belgique

25-10 WEERT : Bosuil

04-11 DEN HAAG : Paard

Tim Easton : Find Your Way

 

Tim Easton staat erom bekend dat hij gebruikelijk prima albums aflevert. Hij pakte vooral mijn interesse tijdens het begin van zijn loopbaan, en hernieuwd sinds de basaal uitgevoerde Paco & The Melodic Polaroids ben ik weer één en al oor. Deze hardwerkende artiest maakte Find Your Way tussen twee tours door. Hij kreeg support van vakbroeder Leeroy Stagger bij het completeren van dit album. Wellicht gaf deze Canadees de impuls voor het extra Blues tintje wat ik meen te bespeuren. Bangin’ Drum (inside My Mind) is een onvervalst authentiek aandoende Bluesong. Evenals het daaropvolgende nummer, Arkansas Twisted Heart, welke hij schreef met de door mij bewonderde Jaimee Harris. Tim zijn Canadese band zorgen voor een heerlijke groove waarin de luisteraar belandt, en terwijl het nummer langzaam wegsterft opent zich in hetzelfde stramien een pas op de plaats nummer in de vorm van Dishwasher’s Blues. Uit zijn slof schieten is er ditmaal amper bij, Find Your Way zou je eerder als een zondagmorgen plaat kunnen bestempelen. En eerlijk gezegd kan ik daar prima mee uit de voeten. Niks mis met een ontspannen tempotje, terwijl bij Tim langzaam het licht uitgaat na By the End of the Night.

Tim geeft vooral zijn eigen intuïtie de ruimte. Het verklaart de openingssong, wat tevens de titel van dit album is; Find Your Way. Hij legt in dat nummer uit hoe hij (momenteel) in het leven staat. Het heeft een mooie opgeruimde, doch geïnspireerde en evenwichtige plaat opgeleverd. Een ervaren artiest waarbij het heilige vuur nog niet geluwd is. Ik hoorde van Sandra Zuidema dat levering van dit album niet mogelijk bleek op de beoogde verschijningsdatum. Ik hoop dat komende week dit euvel is weggestreken, want ook deze plaat van Mr Easton is wederom de moeite waard. Een zelfverzekerd muzikant, die terecht content mag zijn met dit strakke product. Tien songs die gezamenlijk een lengte bestrijken van ruwweg 35 minuten, maar over de gehele lengte boeit, en nergens afzwakt.

Rein van den Berg

Releasedatum : 17 mei 2024 Black Mesa Records

Website : https://www.timeaston.com/

Marina Allen : Eight Pointed Star

 

Het toeval wil dat ik op dit moment een stamboom aan het uitpluizen ben voor iemand, die ook Marina heet. Een interessant, maar redelijk tijdrovend klusje. Hierdoor staat muziek bij mij op dit moment op een wat lager pitje. Maar voor Marina Allen maak ik graag tijd vrij. Haar minialbum Candlepower en opvolger Centrifics maakten tenslotte, ondanks de korte speelduur, de nodige indruk. Ook deze keer tikt Eight Pointed Star maar net het half uur aan.

Net als op de voorganger is de productie in handen van Chris Cohen (Weyes Blood, Le Ren). Dat zorgt andermaal voor een meer bandgevoel en meer invloeden. Haar alternatieve folk ondergaat hier en daar ook wat Americana invloeden. Ze luisterde voor inspiratie vooral naar The Roches en Liz Phair. In de samenzang op Easy hoor je dan ook meteen The Roches terug. Terre Roche bracht trouwens twee weken terug nog het uitstekende album Inner Adult uit.

Muzikaal leunt ze vooral op het verleden, tekstueel minder getuige de fraaie georkestreerde song Deep Fake : “Deep Fake felt like a little revelation. It spun from this writing workshop I took, led by Chris Weisman. I took guitar lessons from him when I was 20. He has all these tools for songwriting, and Deep Fake came out of a prompt. I can’t even remember what the prompt was. It’s sort of two different songs that I just put together. I wanted the first part to feel really personal, like talking to someone you love. It’s also about naming all of these very complicated things that make up our culture. Recognizing them as a reality. But to confront them and see it as sacred.”, aldus Marina. Op Eight Pointed Star exploreert samen met producer Chris Cohen wat nieuwe muzikale wegen en dat bevalt mij in ieder geval uitstekend.

Theo Volk

Releasedatum : 7 juni 2024 Fire

Website : https://www.firerecords.com/artists/marina-allen/

 

Marina Allen live (support Ben Howard) :

29-06 NIJMEGEN : De Vereeniging

30-06 GRONINGEN : De Oosterpoort