Sean Keel (een wiskundige) had al een paar artistieke
probeersels gelanceerd, maar er bleek slechts een minimale response. Toen de
Amerikaan benaderd werd door een Zweedse platenmaatschappij of hij met hen in
zee wilde gaan, dacht hij aanvankelijk aan een grap. Ze bleken serieus, en het
eindresultaat werd A Dry Scary Blue. Ik kan mij voorstellen waarom voorheen de
reacties lauwtjes waren, want het stemgeluid van Sean heeft enige gewenning
nodig. Pas daarna komen de muzikale intenties van Sean Keel wel degelijk van de
grond. Niet dat je kan spreken van een alledaagse Singer-Songwriter, maar het
wordt per luisterbeurt meer interessant. Denk aan een Sam Baker 2.0, of iets
van dien aard. Als een intrigerend geheel mag je A Dry Scary Blue beslist
omschrijven. Alleen het slotnummer, I Hate The West, blijft voor mij
onverteerbaar. Nadat Sean’s stemgeluid al een obstakeltje bleek, bleef die wat
betreft Nora Predey onoverbrugbaar. Zij sluit met haar voordracht dit album af.
Zijn vorige projecten had Sean Keel in eigen beheer gehouden. Ditmaal was besloten het productionele aspect in handen te geven van een professional. Gekozen was, vanwege zijn uitstekende reputatie, om producer Gabe Rhodes erbij te betrekken. Zoon van Kimmie Rhodes. Het is uiteindelijk een verdienstelijke geheel geworden waarvan verschillende mensen zullen genieten. Typische luistermuziek, maar of het daarmee een parallel met het werk van Townes Van Zandt aankan? Dat laat zich betwijfelen. Zonder twijfel behoort A Dry Scary Blue tot een van de verassingen van 2022. Zo sluit het jaar toch nog met plezierige muzikale opstekers af.
Rein van den Berg
Releasedatum : 8 september 2022 Icons Create Evil Art/[PIAS]
Website : https://seankeel.bandcamp.com/album/a-dry-scary-blue