Je mag mij altijd wakker maken voor een soul, blues of doo wop plaat. Het aanbod van authentieke muziek uit deze genres is enorm. Nu waarschijnlijk meer dan tijdens de periode dat ze ontstond. Een label als Ace Records / Kent heeft over de afgelopen jaren een immens archief opgebouwd. In hun database kun je uren doorbrengen, en wanneer je niet oppast, dan verdwaal je. En niemand die dat erg vindt. Ook het iets meer obscure Nonesuch label brengt met regelmaat werk uit van nagenoeg vergeten artiesten. Ondanks dat ik in mijn vroege jeugd belangstelling had voor zowel blues, doo wop als soul muziek, durf ik het niet als nostalgisch te bestempelen. Onderhuids was mijn interesse altijd aanwezig, en de focus naar deze overwegend zwarte muziek wordt steeds sterker. Het is uiterst primaire muziek. Het betekent voor mij domweg genieten van ongecompliceerde muziek. Muziek die gepassioneerd en intens is.
Zo verschijnen met regelmaat platen van eigentijdse artiesten, zoals onlangs Leon Bridges plaat Coming Home, die handig inhaken op deze rijke periode uit de Amerikaanse muziek. Van een echter “Revival” is volgens mij geen sprake, want eerlijk gezegd, weggeweest zijn deze stromingen amper. Ook de heren Billy Price en Otis Clay zijn nauwelijks weggeweest. Beiden hebben ze hun muzieksporen jaren geleden uitgezet. Billy Price maakte naam als zanger van de gitarist Roy Buchanan. Clay’s soulvolle bouwstenen gaan nog verder terug. Hij komt uit Waxham Mississppi, zong traditiegetrouw in de kerk en absorbeerde alles op het gebied van gospel en rhythm & blues wat er te beluisteren viel. Hij zong in bands waarbij zang centraal stond zoals The Famous Blue Jay Singers en The Sensational Nightingales. Daarna brak zijn periode bij Willie Mitchell´s Hi label aan. Clay opende zijn solocarrière daar met Trying To Live My Life Without You in 1972.
Billy Price gaat wel vaker collaboraties aan, en deze met Otis Clay onder de noemer This Time For Real is een schot in de roos. De samenwerking tussen de beide mannen komt onder auspiciën van Duke Robillard prima uit de verf. Er worden klassiekers op een prachtige manier uitgevoerd. Vooral het hart strelende Love Don´t Love Nobody tilt dit album naar boven. Leuk om tussen de Southern Soul Tears of God aan te treffen, eentje van het liedjes schrijvende duo Hidalgo en Perez. Niets nieuws onder de zon, maar wel uit het hart. Mijn interesse naar de vroege platen van Clay is zeker gewekt.
Gastschrijver: Rein van den Berg
Releasedatum: 18 mei 2015 Vizztone/Sonic RendezVous