Leg mij eens uit. Waarom heeft de ene muzikant commercieel succes en de andere niet? Zelf word ik ingepakt door de stijl van deze vrijgevochten rocker uit Portland, Oregon.. Terwijl anderzijds, wanneer je de sterretjes mag geloven waarmee de online muziek encyclopedie AllMusic strooit, dan heeft Michael Dean Damron amper bestaansrecht op de muzikale kaart. Evengoed dendert de voormalige kopman van I Can Lick Any Sonofbitch in the House lekker door.
Hij doet overwegend zijn eigen ding. Hij laat zich de wet niet voorschrijven door een platenlabel. Hij wekt hiermee de suggestie een eigenwijze donder te zijn. Volgens mij valt dit voor 100 procent. Hij is volgens mij een ruwe bolster die een schild heeft opgetrokken juist vanwege zijn gevoelige persoonlijkheid. Zijn muziek kent beide zijden. Je vindt bij Michael Dean zowel een rauwe ongebonden als een gevoelige kant.
Zijn motto vind je ergens terug onder de strekking: “Wanneer je iets doet, doe het dan met hart en ziel.” En een dergelijk instelling maakt je mogelijk kwetsbaar voor andersdenkenden. Het blijft een knelpunt tussen vraag en aanbod en op datzelfde vlak ontstaan interessante liedjes. Bij Michael Dean Damron is er nooit een saai moment. Hij bezingt een vrijheid die ik ergens zoek, maar niet ken. Ik durf mijn veilige wereld niet los te laten.
Niet alle liedjes op deze plaat zijn van zijn hand, maar ze ademen wel allemaal dezelfde sfeer. Zelfs de Hank Williams klassieker We’re Getting Closer to the Garve Each Day sluit uitstekend aan bij het overige repertoire van When the Darkness Comes. Zijn uitgesproken mening blijft terugkomen in zijn teksten. Hij bezingt de duistere kant van het leven. When the Darkness Comes wees dan voorbereid, en laat je niet uit het lood slaan.
Steve Earle heeft zichzelf in 2015 gelukkig gerevancheerd met Terraplane, ander had ik MDD benoemd als diens broer, eentje die je wel op het puntje van je stoel krijgt. De noodzaak, de passie is nog steeds aanwezig in MDD’s muziek en teksten. Hij is weliswaar meer gereserveerd dan in zijn jongere jaren, maar de zeggingskracht dient als voorbeeld voor menig artiest.
Simmer in the Pot doet hem nog steeds stevig van leer trekken. Jammer natuurlijk dat hij geen label heeft die zijn naam onder de mensen verspreidt, en een fatsoenlijke distributie waarborgt. Ze zullen hem allemaal al eens gouden bergen hebben beloofd, waardoor het vertrouwen is geschaad. Op deze manier zal zijn devote aanhang slechts mondjesmaat groeien, want zonder de juiste krachten blijft Damron wroeten binnen zijn vicieuze cirkel.
Zolang het kwalitatief sterke platen oplevert, zoals deze, hoor je mij niet klagen. Het liefst zou ik echter meer erkenning willen zien voor zijn werk, al ontstaat daardoor uitsluitend een mogelijkheid hem op een Nederlands podium te zien. Dat is toch niet teveel gevraagd?
Gastschrijver: Rein van den Berg
Releasedatum: 1 mei 2015 Sad Cow Records