Bij het grote publiek zal de naam van de uit Wales
afkomstige muzikant Geraint Watkins geen belletje doen rinkelen. Zijn staat van
dienst is echter enorm. Hij werkte met bekende muzikanten van diverse pluimage
samen. Van Rory Gallagher, John Martyn, Linda Thompson, Nick Lowe, Stray Cats,
Eric Clapton tot aan Paul McCartney. Hij is zelfs te horen op een aantal platen
van Normaal uit de jaren tachtig en op Johnny
and the Devil van Hans Theessink. Daarnaast maakte hij een groot aantal
(digitale) masters, ook van de meest uiteen lopende muziek. Naast zijn
sessiewerk startte hij in 1979 een solocarrière. Zijn eerste album werd
geproduceerd door Andy Fairweather Low. Hierna zouden nog vier, eveneens
uitstekende, albums volgen. Helaas bleven ze allen onder de radar van het grote
publiek. Zijn zesde album Rush of Blood
zou daar, eigenlijk moet daar, verandering in kunnen brengen. Gouden greep was
dat Watkins Simon Ratcliffe van Basement Jaxx als producer aantrok. Ratcliffe
schreef mee aan zes nummers en is een paar keer op gitaar en toetsen te horen.
Opener en titelsong Rush of Love leverde
direct een technische knock-out bij mij op. Niet alleen vanwege het
aanstekelijke ritme, maar ook door de geweldige opbouw, waarbij zelfs plaats is
voor cello en viool. Ongetwijfeld een grote hit, mits het gedraaid zou worden
op de radio. Zeker zoveel hitpotentie heeft het eveneens aanstekelijke Middle of the Night. Zijn zang lijkt
hier trouwens sterk op de donkere stem van Tindersticks zanger Stuart Staples. Regelmatig
hebben de liedjes voor mij een heerlijk nostalgisch tintje, zoals Hold Back. Geregeld leveren
gastmuzikanten opvallende bijdrages. In Heart
of Stone is dat de pedal steel van David Hartley. Een liedje wat niet
misstaan zou hebben op een album van Ry Cooder uit de jaren zeventig. Ronduit
schitterend is het klarinetspel van Martin Winning in Heaven Only Knows en in I Got
the Blues. In Reason to Live
heeft multi-instrumentalist Watkins helemaal geen hulp van anderen nodig. Het liedje On the Nside bevat subtiele, tekstuele verwijzingen naar twee meesterwerken uit de jazzmuziek, A Love Supreme van John Coltrane en Kind of Blue van Miles Davis. Rush of Blood is een hoogtepunt in het
oeuvre van de nu achtenzestigjarige muzikant. Een album dat heel hoge ogen gaat
gooien in mijn eindejaarslijst.