Haar vorige album Bookmark
wist dankzij promotie de achttiende positie van de Euro Americana Chart te
halen. Als onafhankelijk artiest probeert Beth haar nieuwe, vijfde album Chemical Reaction nu zelf te promoten,
wat volgens mij een goede kans van slagen heeft. Haar nieuwe album voelt
namelijk aan als een warm bad, ondanks dat naast thema’s als liefde, een vos en
chemie, de dood een thema vormt. “Never changing a winning team” is een leus
dat bij Beth hoog in het vaandel staat. Net als op voorganger Bookmark, werkt ze samen met David Raven op drums (Shelby Lynne, Keith
Richards, Norah Jones),Taras Prodaniuk op bas (Merle Haggard, Lucinda
Williams)en Billy Watts (Eric Burdon & the Animals, John Mayall, Jackson
Browne) op gitaar. Deze drie doorgewinterde muzikanten vormden zo’n dertig jaar
geleden het swamp-rock power-trio Mojo Monkeys. De samenwerking met Billy Watts
is het langst, hij werkte al mee aan de eerst twee albums, die Beth ooit opnam
in Los Angeles. Doordat de twee al zo lang samenwerken weten Billy en zij
precies wat de (warme) productie nodig heeft. Chemical Reaction is een uitgebalanceerde mix van ingetogen en
uptemposongs geworden. Vooral in de ingetogen songs komt de prachtige, warme
stem van Beth het best tot zijn recht. Het gitaarwerk van Billy is regelmatig
om je vingers bij af te likken, of het nu gaat om korte, puntige solo’s of om
uiterst subtiele begeleiding. Het repertoire is ijzersterk, favoriet wordt
waarschijnlijk het skanummer Beating
Better, waarin al haar begeleiders mogen excelleren. Zoals ik al aangaf voelt Chemical Reaction aan als een warm bad,
maar dan wel een waarvan het badwater lang op een aangename temperatuur zal
blijven.