Als verstokt fan van Daniël Lohues is bijna twee jaar
wachten op een nieuw album van hem erg lang. Vorig jaar werd weliswaar de
stilte verbroken met het lekkere tussendoortje Elektrisch Live, maar ik hoor hem toch het liefste nieuwe liedjes
zingen. Zijn albums zijn voor mij een soort muzikale dagboeken over wat er
speelt in het leven van Daniël.
Op zijn intussen twaalfde album Sowieso blijken er de afgelopen twee
jaar nogal wat verschillende gevoelens en gedachtes in hem omgegaan te zijn. Het
is een muzikaal gevarieerd album geworden om die stemmingen zo goed mogelijk te
kanaliseren.
Zo werd het album voorafgegaan door de vrolijke single Niks Mooiers As Dat,
waarin Daniël een aantal mooie herinneringen koestert. Grappig trouwens dat
Daniël als bewoner van de Nederlands-Duitse grensstreek altijd bij
vergelijkingen consequent “als” gebruikt in plaats van “dan”.
In de opener Mag ’T Toch Wel Hopen wordt op geweldige
wijze naar een climax toegewerkt met hoofdrollen voor het toetsenwerk en het
heerlijke saxofoonspel van Jan Kooper. Catchy en stevig is Dansen in de Modder met wederom schitterend toetsenspel. Ingetogen
en nostalgisch is het kippenvel bezorgende Van
’N Rivier, met een refrein wat meteen blijft hangen.
Het klein gehouden Duusternis waarop Daniël alleen begeleid
wordt op piano en mondharmonica, had niet misstaan op Allennig II. Gezegend met een ronduit prachtig refrein is het
uitnodigende Gao'j Met?. De
begeleiding tilt het nummer verder naar een nog hoger niveau. Subtiel en klein
gehouden is Ie Maggen Hier Altied
Henkommen, alleen zang, akoestische gitaar en spaarzame mondharmonica. Hier
klinkt Daniël op zijn gelukkigst.
Het tegenovergestelde geldt helaas voor de
wanhopige pianoballade Wat Doen We Nou.
De simpele, maar indringende tekst komt bij mij keihard binnen. Gelukkig wordt
het gevolgd door het berustende Over Joe,
wat opgefleurd wordt door het stemmige cellospel van Fleur Dikken. Deze oorwurm
duikt trouwens op de meest onverwachte momenten in mijn bovenkamer op. Fleur Dikken
is ook te horen in het walsje Van de
Liefde op zingende zaag, wat voor een speciaal, wat vervreemdend effect
zorgt.
Gitzwart is de tekst van Hart an
Flarden, wat daarom in een geweldig bluesnummer is omgetoverd. Het nummer
bevalt me zo goed, dat ik me laat verlangen naar een bluesalbum van Lohues
& The Louisiana Blues Club. Gelukkig wordt hierna afgesloten met het muzikaal
opgewekte Zij Hef Niks, zij het dat
tekst minder vrolijk is.
Net als voorganger Vlier
werd Sowieso opgenomen in de Exalto
Studios in Haarlem. Hij wordt weer bijgestaan door uitstekende musici als
Bernard Gepken (gitaren, banjo), Ferry Lagendijk (toetsen), Bram Hakkens
(drums, percussie) en Reyer Zwart (bas). Het gevarieerde Sowieso wordt door mij nu al toegevoegd aan mijn rijtje van zijn favoriete
albums Allennig II, Hout Moet, Gunder,
Ericana en AOSEM.
Helaas wordt het album niet zoals gewoonlijk gevolgd door
een uitgebreide toer. Vanwege gezondheidsredenen moet hij hiervan afzien.
Gelukkig is hij al weer aan de beterende hand, getuige zijn column “Kijken” in
Dagblad van het Noorden van afgelopen zaterdag. Fijn dat ik met een
enthousiaste recensie hem een extra hart onder de riem kan steken, Niks Mooiers As Dat.