Milkteeth is het
derde album van singer-songwriter Douglas Dare en zijn meest spaarzame. De
songs op zijn debuut Whelm werden
gecomponeerd op een grand piano en werden overheerst door de nodige
elektronica. Op zijn meest kwetsbaarst is hij te horen op zijn tweede album Aforger, waarin hij onder andere zingt
over zijn uit de kast komen. Hij heeft zichzelf altijd anders gevoeld, mede
veroorzaakt door zijn opgroeien op een geïsoleerd gelegen boerderij in het landelijke Dorset. Hij is de jongste van
een groot gezin en wilde dansen en zingen, niet zo gebruikelijk in deze
omgeving. Zijn moeder leerde hem piano spelen, verder had Douglas niet veel om
handen, want het gezin had geen computer, internet en mobiele telefoons, zelfs
anno 2020 niet. De afgelopen jaren is zijn naamsbekendheid gestaag gegroeid,
mede doordat hij mocht toeren met artiesten als Ólafur Arnalds, Nils Frahm en
Fink en sinds 2014 toert hij als hoofdact door Europa. Met de loop der jaren groeide
ook zijn zelfvertrouwen, met als resultaat Milkteeth,
zijn meest fraaie album tot nu toe. Nog steeds zingt hij over de pijn en de
vreugde van het jong zijn, maar wel op manier dat hij nu tevreden is met wie
hij geworden is. Het groeien naar volwassenheid dus. Zijn tijdloze ballades
werden deze keer niet gecomponeerd op een piano, maar op het instrument wat op
de hoes te zien is, de autoharp. Als referenties voor zijn muziek worden
genoemd Leonard Cohen, Jeff Buckley, Mark Hollis, James Blake, Thom Yorke en
Anohni. Daar zou ik toch zeker Stuart Warwick aan willen toevoegen. Het album
werd voortreffelijk geproduceerd door Mike Lindsay, de oprichter van Tunng en
de helft van Lump, wat hij samen vormt met Laura Marling. Milkteeth is een verzameling tijdloze ballades, die volgens mij door
een groot aantal luisteraars omarmd zal gaan worden.