Sinds 2011 bouwde het Bostonse trio The Ballroom Thieves gestaag
een grote populariteit op. Intussen beschikken ze ook over een geduchte
livereputatie en waren ze al te zien op grote festivals als Moon River,
Mountain Jam en Newport Folk. Op hun nieuwe album staan de persoonlijke en
politieke passies van de band centraal. Zangeres Calin Peters hierover : "Ik
begrijp dat velen van ons het zat zijn om te praten over wat wij politiek noemen,
en sommigen vinden niet dat songwriters over de toestand van de wereld zouden
moeten schrijven. Maar, het is ook persoonlijk, omdat mijn hele leven negatief
is beïnvloed door de manier waarop dingen worden geleid. De meeste mensen die
ooit de leiding hebben gehad, vertegenwoordigen het kleinste stukje van de
Amerikaanse taart: de rijke, heteroseksuele, blanke man. Als een persoon een of
meer van deze titels mist, worden ze behandeld als minderwaardig. Na al deze
verwerpelijke Amerikaanse geschiedenis, kunnen we het erover eens zijn dat deze
plek niet voor de rest van ons is gebouwd en dat de rest van ons meer dan 99%
van de mensen uitmaakt. We stonden klaar en wachtten op verandering, we
vertrouwden erop dat ons leiderschap ons belang het beste in gedachten had, dat
ze het niet alleen voor zichzelf hadden opgezet, maar we vergisten ons.".
Muzikaal bevat hun derde album Unlovely,
zoals we van hen gewend zijn, zowel krachtige als harmonieuze songs, gegoten in
een gevarieerde mix van folk, rock en soul. Waarin trouwens regelmatig de
nodige nostalgie doorklinkt, met name in de koortjes. Het album werd samen met
producer Jerry Streeter (The Lumineers, Vance Joy e.v.a.) en grotendeels
opgenomen in de HearStudios in Camden, Maine, in de Verenigde Staten. Overigens
herinnert me de stem van Peters af en toe aan Terry Roche en Melanie Horsnell.
Sterker nog, een liedje als Pendulum zou
naadloos passen in het repertoire van Horsnell. Het nieuwe album Unlovely zal ongetwijfeld hun
populariteit nog verder vergroten, want het biedt een perfecte mix van folk, rock
en soul.