De solocarrière van Christine Oele stond met haar schitterende debuutalbum An Average Woman meteen op de kaart. Het werd terecht bedolven onder de lovende kritieken. Zelf noemde ik het een beklijvend droomdebuut. Overigens had Christine, die als artiestennaam de achternaam van haar oma gebruikt, niet bepaald een doorsnee jeugd in Nieuw-Zeeland. “Nieuw-Zeeland was belangrijk voor me omdat dat de plek was waar ik bewust werd van mijzelf en mijn omgeving, waar ik leerde lezen en schrijven en waar ik begreep dat taal verschillende werelden herbergt. Omdat ik leerde lezen in het Engels, terwijl dat niet mijn moedertaal was, denk ik dat ik me extra bewust was van de woorden, van wat ze betekenden.”.
Ook op haar intussen ambitieuze vierde album The Epic Tale of the Stranded Man weegt ze haar woorden nog steeds zorgvuldig af. Het is een heus conceptalbum geworden. Een man spoelt zwaargewond aan op een eiland. Hij weet niet meer wie hij is of waar hij vandaan komt. Een vrouw ontfermt zich over hem, ze neemt hem mee naar haar huis en verpleegt hem. Tijdens zijn ziekbed vertelt ze hem verhalen over haar eiland. Wonderlijke vertellingen over wonderlijke bewoners, over monsters die in grotten wonen, meisjes die zeewier verkopen en zwervers die de waarheid in pacht hebben. In de koortsige dromen van de gestrande man mengen haar verhalen zich met schaduwen uit zijn donkere verleden.
De teksten roepen bij de luisteraar veel vragen op. Is hij slachtoffer of dader, is hij ontsnapt of gevangen? Kan hij gered worden of is zijn einde nabij? Gelukkig verschijnt er een vrouw op het toneel, zal zij hem kunnen redden? Het eerste en het laatste nummer zijn geschreven vanuit het perspectief van de vrouw, in de andere nummers zijn we in het hoofd van de gestrande man en volgen we zijn koortsige pad naar herstel.
Muzikaal staat het album als een huis. Christine vond vooral inspiratie in broadside ballads, oude Engelse verhalende liederen die vaak uit meerdere delen bestaan. Vanwege de titel vond ze dat het album een episch nummer moest hebben. Afsluiter My Baby Rides a Dark Horse werd geïnspireerd door Gillian Welchs I Dream a Highway en Bob Dylans Red River Shore, twee door haar al lang gekoesterde liedjes.
Dat Leonard Cohen ook nog steeds een inspiratiebron vormt hoort de luisteraar al in opener The Stranded Man, waarop Christine op subtiele wijze wordt begeleid door het strijkkwartet rondom violiste Marieke de Bruijn.
Haar debuutalbum kende in Europa Espaces een wat steviger nummer. Nu is die rol weggelegd voor het geweldige The Havoc Wreaker, waarop Reyer Zwart het beste in zichzelf naar boven haalt. Hopelijk komen op een volgend album meer van dit soort nummers terecht.
Soms heeft Christine slechts alleen Zwarts hulp nodig. Op Seaweed Seller en het mij kippenvel bezorgende The Dragon wordt Christines zang alleen begeleid door de akoestische gitaar en het toetsenspel van Zwart.
Zoals altijd is Christines zang regelmatig melancholisch en soms zelfs getormenteerd. Uiteraard is het album weer opgenomen in de vertrouwde omgeving van de SSE Noord studio van Frans Hagenaars. Samen met Frans en Reyer produceerde Christine het album. Het artwork is voortreffelijk verzorgd. De master werd gemaakt door Darius van Helfteren. In de loop der jaren is me wel duidelijk geworden, waarom ik zijn naam dikwijls op albums zie prijken. Met The Epic Tale of the Stranded Man heeft Christine haar fraaiste album uit haar oeuvre afgeleverd.
Theo Volk
Releasedatum : 8 april 2022 Excelsior
Website : https://www.vanwyck.nl
VanWyck live:
08-04 AMSTERDAM : Concerto (Album release instore)
09-04 WAGENINGEN : Theater Junushoff
15-04 HEERLEN : Nieuwe Nor
22-04 DEVENTER : Mimik
23-04 VOORBURG : Theater Ludens
29-04 MEPPEL : Schouwburg Ogterop
15-05 HEERHUGOWAARD : Cool Kunst en Cultuur
20-05 TWISK : Theaterkerk Hemels
22-05 AMSTERDAM : Meervaart
24-05 DEN BOSCH : The Blue Room Sessions, Verkadefabriek
04-06 ANDEREN : Nijend24
17-06 KORTGENE : Eindeloos Eiland Festival
10-07 AUSTERLITZ : Beauforthuis
23-07 ALKMAAR : Zomer op het Plein